Bez konkretnych wyników badań laboratoryjnych i jasnych danych naukowych opisanie zaburzeń neurologicznych rozpoznanych u pacjentów weterynaryjnych może być trudne, a bez wsparcia ze strony właściciela ciężko je leczyć. Nowe odkrycia stanowią jednak pierwszy krok do dostarczenia klientom obiektywnego dowodu na obecność choroby.

Czy widzieliście kiedykolwiek reklamy leków weterynaryjnych przeznaczonych do leczenia rozmaitych chorób i zespołów i pomyśleliście: „nigdy nie słyszałem o chorobie X – czy oni wymyślają to tylko po to, żeby sprzedać więcej preparatów?”.

Ta myśl zaświtała mi w głowie wiele razy. Nie próbuję być nadmiernie sceptyczna (lub cyniczna), po prostu niektóre choroby są łatwiej dostrzegalne niż inne. Kiedy na przykład rozpoznaję niewydolność nerek, mogę przedstawić wyniki badań laboratoryjnych potwierdzających moją tezę. Dane te ułatwiają mi rozmowę z klientem o stanie pacjenta. Któż może dyskutować z twardymi faktami?

W przypadku zespołu zaburzeń poznawczych sytuacja wygląda jednak inaczej, ponieważ nie można jednoznacznie zdiagnozować żywego pacjenta. Rozmowy z klientami są trudne, gdy nie mogę przedstawić im konkretnych liczb lub choćby jednoznacznych naukowy...