Przewlekła niewydolność nerek jest częstą dolegliwością u starszych kotów. Zanim zostanie rozpoznana na podstawie podwyższonego stężenia kreatyniny w osoczu, znaczna część czynnych nefronów zostaje nieodwracalnie uszkodzona. Naukowcy z Wielkiej Brytanii postanowili zidentyfikować kliniczne wskaźniki rozwoju azotemii u starszych zdrowych kotów. Koty biorące udział w badaniu obserwowano przez co najmniej rok. Jako potencjalne wskaźniki rozwoju azotemii analizowano stosunek białka do kreatyniny w moczu, stosunek albumin do kreatyniny w moczu oraz aktywność enzymu N-acetylo-β-D-glukozaminidazy w moczu (NAG).

Do badania wybrano koty w wieku ponad 9 lat, których stan zdrowia właściciele określili jako dobry. Szczegółowe badanie każdego zwierzęcia obejmowało dokładny wywiad, badanie ogólne oraz analizę krwi i moczu. U wszystkich kotów zmierzono również rozkurczowe ciśnienie krwi i wykonano badanie dna oka. Pacjenci, u których wykryto ogólne nadciśnienie krwi, zostali poddani leczeniu w trakcie badania. Wykluczono koty z azotemią i nadczynnością tarczycy. Badania kontrolne kotów przeprowadzano co 6 miesięcy, a koty z nadciśnieniem po stabilizacji były badane co dwa miesiące.

Azotmię rozpoznano w ciągu roku u ponad 30% kotów uczestniczących w badaniu. Nie zaobserwowano żadnego związku pomiędzy nadciśnieniem i rozwojem azotemii. U kotów, u których w czasie badania rozwinęła się azotemia, doszło do znacznego wzrostu stężenia kreatyniny, mocznika i fosforanów w osoczu oraz spadku ciężaru właściwego moczu, masy ciała oraz hematokrytu.

Jedynie w przypadku białkomoczu zaobserwowano wyraźny związek z rozwojem azotemii. Co ciekawe, stosunek białko–kreatynina w moczu jest lepszym wskaźnikiem rozwoju azotemii niż stosunek albumin do kreatyniny w moczu. U kotów, u których rozwinęła się azotemia, w początkowym badaniu ciężar właściwy moczu był niższy, a stężenia mocznika i kreatyniny wyższe w porównaniu z kotami, u których nie pojawiła się azotemia.

Wszystkie te początkowe wartości znajdowały się w granicach zakresu referencyjnego, ale istotnie różniły się w obu grupach. Ciężar właściwy moczu kotów również obniżył się znacząco od początku badania do momentu rozwoju azotemii. Wskaźnik NAG, jedna z analizowanych zmiennych, korelował ze stosunkiem białko–kreatynina i był znacznie wyższy u kotów, u których pojawiła się azotemia. Nie udowodniono jednak żadnych innych korzyści predykcyjnych tego parametru w wykrywaniu azotemii.

Naukowcy doszli do wniosku, że stosunek białka do kreatyniny jest względnie tanim testem diagnostycznym, który wymaga niewielkiej objętości moczu. Monitorowanie tego parametru w powiązaniu ze stężeniem kreatyniny w osoczu powinno być elementem rutynowego badania u starszych kotów. Proces starzenia się doprowadza u kotów do znacznego wzrostu ryzyka rozwoju przewlekłej niewydolności nerek. Identyfikacja wczesnych objawów tej choroby może znacznie poprawić rokowanie u tych pacjentów.

Veterinary Medicine • Vol 105, No 12, December 2010, p. 556

Na podstawie:

Jepson RE, Brodbelt D, Vallance C, et al. Evaluation of predictors of the development of azotemia in cats. J Vet Intern Med 2009;23(4):806-813