Lektura artykułu pana Christophera J. Allena skłoniła mnie do głębokich przemyśleń dotyczących szeroko rozumianego polskiego prawa weterynaryjnego, w tym wielopłaszczyznowego charakteru odpowiedzialności lekarzy weterynarii oraz wzajemnych relacji pomiędzy lekarzem weterynarii a właścicielem zwierzęcia. Uważam, że na artykuł ten można spojrzeć w dwojaki sposób. Można potraktować jego lekturę jako swego rodzaju ciekawostkę o amerykańskim systemie prawa lub próbować doszukać się elementów łączących realia pracy lekarzy weterynarii świadczących usługi lecznicze dla zwierząt zarówno w Polsce, jak i w Stanach Zjednoczonych.

Bezsporny i niewymagający głębszego uzasadnienia na potrzeby niniejszego komentarza pozostaje fakt, że amerykański system prawa jest odmienny od systemu prawa europejskiego, w tym tego, jaki obowiązuje w naszym kraju. Myślę, że także realia pracy lekarzy weterynarii jako grupy zawodowej oraz wzajemne relacje społeczne występujące w Stanach Zjednoczonych są niekiedy odmienne od naszych. Dlatego też uważam, nie jest możliwe całkowite odniesienie przedstawionych przez autora publikacji realiów pracy lekarzy weterynarii do tych, jakie występują w Polsce. Niemniej jednak wspólny jest fakt istnienia odpowiedzialności lekarzy weterynarii za popełnione przewinienia związane z wykonywaniem zawodu oraz występowanie (uzasadnionej lub niejednokrotnie bezzasadnej) roszczeniowości właścicieli zwierząt wobec lekarzy ich podopiecznych.

Jak już wspomniałem na wstępie mojego komentarza, w polskim systemie prawa odpowiedzialność lekarzy weterynarii świadczących usługi lecznicze dla zwierząt ma wielopłaszczyznowy charakter, wspólny dla całego terytorium kraju. Wynika on w sposób prosty z tego, że w Polsce prawo stanowione w przedmiocie odpowiedzialności obowiązuje w sposób powszechny. Tym samym, odmiennie niż w amerykańskim systemie prawa, odpowiedzialność lekarzy weterynarii za błędy w sztuce lekarsko-weterynaryjnej kształtuje się w sposób jednolity.