Hydroksymocznik to lek przeciwnowotworowy wydawany wyłącznie na receptę. Stosuje się go doustnie u psów, kotów i ludzi, dostępny jest w kapsułkach zawierających po 200, 300, 400 lub 500 mg.^1,2 U ludzi lek ten stosuje się w leczeniu czerniaka, opornej na leki przewlekłej białaczki szpikowej oraz raka jajnika, a także w ramach zwalczania pierwotnego raka płaskokomórkowego głowy i szyi. Czasami wykorzystuje się go jako leczenie wspomagające u pacjentów zakażonych wirusem HIV lub chorych na AIDS, z łuszczycą albo niedokrwistością sierpowatokrwinkową.^3,4 Wskazaniem do zastosowania hydroksymocznika u psów i kotów jest leczenie czerwienicy prawdziwej, guzów z komórek tucznych oraz białaczek.²

Zalecane dawki doustne hydroksymocznika w leczeniu różnych chorób psów (czerwienica prawdziwa, przewlekła białaczka szpikowa) wynoszą 50 mg/kg m.c. trzy razy w tygodniu, 30 mg/kg m.c. raz dziennie codziennie przez tydzień, a następnie 15 mg/kg m.c./dzień do czasu uzyskania remisji albo 20-25 mg/kg m.c. dwa razy dziennie, po czym, gdy hematokryt zmniejszy się poniżej 60%, lek podaje się co drugi dzień.² Dawki doustne dla kotów wynoszą 25 mg/ /kg m.c. trzy razy w tygodniu lub 30 mg/kg m.c. raz dziennie przez tydzień, po czym zmniejsza się dawkowanie do 15 mg/kg m.c. raz dziennie do chwili uzyskania remisji, a potem do najmniejszej skutecznej częstotliwości podawania, ustalonej na podstawie wyników oznaczeń wartości hematokrytu.²

Toksykokinetyka

Hydroksymocznik dobrze wchłania się po podaniu doustnym i osiąga szczytowe stężenie w osoczu w ciągu jednej do czterech godzin od podania. Szybko przenika przez barierę krew–mózg, dobrze rozprowadza się też w innych tkankach organizmu. Wiąże się z białkami osocza w mniej więcej 75-80%. Lek podlega metabolizmowi wątrobowemu w blisko 50%, natomiast pozostałe 50% (zakres od 36% do 62%) zostaje usunięte przez nerki w postaci niezmienionej lub jako mocznik. Czas połowicznej eliminacji leku wynosi od dwóch do czterech i pół godziny.^1,4

Dokładny mechanizm działania hydroksymocznika pozostaje nieznany, ale lek zdaje się zakłócać proces syntezy DNA, nie wpływając jednocześnie na syntezę RNA i białek. Wiadomo, że hamuje proces przekształcania zasad w DNA poprzez zablokowanie aktywności enzymu reduktazy rybonukleotydowej, możliwe też, że bezpośrednio uszkadza DNA. Mielosupresja to zapewne efekt hamowania syntezy DNA.^1,3,4