Kiedy następnym razem będziesz badał próbkę moczu, skorzystaj z poniższej listy porad i zaleceń.

1. Należy rozróżnić kryształy moczowe powstałe w drogach moczowych od kryształów wytrąconych w warunkach in vitro (tab. 1).

2. Testy paskowe do badania moczu nie są wiarygodne w rozpoznawaniu krystalurii. Ostateczne rozpoznanie można ustalić wyłącznie na podstawie oceny właściwie pobranych i odpowiednio przygotowanych próbek osadu moczowego.

3. Największą wartość diagnostyczną w przypadku krystalurii in vivo mają świeże nieschłodzone próbki moczu.

4. Przechowywanie w warunkach chłodniczych umożliwia zachowanie wielu fizycznych, chemicznych i morfologicznych właściwości osadu moczowego. Niska temperatura może jednak pobudzić tworzenie się różnych rodzajów kryształów moczowych. Należy to wziąć pod uwagę przy jakościowej i ilościowej ocenie kryształów w schłodzonych próbkach moczu (krystaluria in vitro może nie mieć żadnego związku z rzeczywistym stanem dróg moczowych).

5. Nie można polegać na próbkach moczu dostarczonych przez właściciela. Pewne czynniki, takie jak zanieczyszczenie, temperatura, czas przechowywania i zmiany pH moczu, mogą doprowadzić do wytrącenia się lub rozpuszczenia kryształów po pobraniu próbki.

6. Jeżeli w moczu wykryto zarówno fosforany amonowo-magnezowe (kryształy struwitowe), jak i kryształy szczawianowo-wapniowe, należy zweryfikować warunki przechowywania próbki po pobraniu. Taki wynik badania może świadczyć o tworzeniu się kryształó...

7. Przy interpretacji wyników badania należy wziąć pod uwagę pH moczu, ponieważ duża część kryształów tworzy się i utrzymuje w określonych przedziałach pH. Wyjątki mogą być związane z wysokim stężeniem substancji litogennych w moczu lub z niedawny...