Oporność na insulinę u pacjentów z cukrzycą to problem. Każdy, kto twierdzi inaczej, nie wie, o czym mówi.

Według wybitnego endokrynologa Davida Bruyette, DVM, DACVIM, oporność na insulinę to stan, podczas którego normalna dawka insuliny wywołuje niewystarczającą reakcję biologiczną. Innymi słowy, za jej pomocą nie udaje się obniżyć zbyt wysokiego stężenia glukozy we krwi, a to skutkuje wystąpieniem objawów klinicznych. Czasami przyczyna może być łatwa do rozpoznania i skorygowania, jak chociażby w przypadkach zapalenia dziąseł lub dróg moczowych. U innych pacjentów jednak jest to prawie niemożliwe (nowotwory produkujące glukagon, cokolwiek innego?).

Kluczem jest określenie, w jaki sposób choroby towarzyszące mogą wpływać na insulinę i jej receptory u twojego pacjenta, i zastosowanie odpowiedniego leczenia, tak aby insulina mogła być skuteczna. Oto kilka porad dr. Bruyette, jak radzić sobie z trudnymi przypadkami insulinooporności u psów i kotów.

Insulinooporność

Jak mówi dr Bruyette, nie ma jednej dawki insuliny, przy której można ustalić, że mamy do czynienia z opornością na insulinę. Jednakże w większości niezbyt skomplikowanych przypadków cukrzycy u psów i kotów glikemia powinna być regulowana za pomocą dawki insuliny równej 1 U/kg m.c. lub mniejszej dla NPH, insuliny lente albo glarginy (u kotów), podawanej dwa razy dziennie.

Insulinooporność powinna być brana pod uwagę, jeżeli zaobserwuje się hiperglikemię przy podawaniu insuliny w dawce 1,5 U/kg m.c., jeżeli do utrzymania stężenia glukozy we krwi na poziomie niższym niż 300 mg/dl konieczne są dawki insuliny powyżej 1...

Padłeś ofiarą jednej z klasycznych pomyłek!