Dowiedz się, kiedy obserwacja zwierzęcia i niepodejmowanie żadnej interwencji terapeutycznej są najlepszym sposobem postępowania u weterynaryjnych pacjentów stomatologicznych.

Możliwe, że jedną z najtrudniejszych rzeczy dla lekarza weterynarii, który zetknął się z czymś „nienormalnym”, jest decyzja o braku jakiejkolwiek reakcji. Stoi to w zupełnej sprzeczności z tym, czego nas uczono – że trzeba reagować na choroby, a w przypadku zaburzeń stomatologicznych usunąć ząb lub zęby, które są beznadziejnie uszkodzone, albo naprawić to, co nadaje się do naprawy i przywrócenia funkcji.

Niniejszy artykuł, ostatni z serii poświęconej sposobom postępowania ze zmianami patologicznymi w obrębie jamy ustnej, skupia się na stanach, które wymagają monitorowania i regularnego kontrolowania, a nie natychmiastowej interwencji, co wielu lekarzom może wydawać się dziwne. Ustalenie, czy zaburzenia stomatologiczne pozwalają na zachowanie prawidłowej czynności, czy nie, czy są bolesne oraz czy się pogłębiają, może znacznie ułatwić podjęcie takiej decyzji.

Zgryz prawidłowy i nieprawidłowy

Zgryz to termin określający sposób kontaktu powierzchni tnących lub żuciowych zębów szczęki i żuchwy. Prawidłowy zgryz u psa i kota oznacza, że zęby żuchwy znajdują się bezpośrednio za zębami szczęki w kierunku dojęzykowym oraz że guzki zębowe sie...