Odpowiedź na pytanie postawione w tytule brzmi: na początek dlatego, że przemieni cię w weterynaryjnego detektywa/wróżbitę/superbohatera, który leczy lepiej i zarabia więcej.

Powinno się mówić: „Nie pytaj, co możesz zrobić dla lepszego monitorowania leczenia na podstawie stężenia leku we krwi, ale o to, co monitorowanie może zrobić dla ciebie”. Czy już wiesz, jak duże korzyści z takiego postępowania możesz odnieść zarówno ty sam, jak i twoi pacjenci oraz ich właściciele?

Monitorowanie skuteczności terapii farmakologicznej jest szczególnie istotne w przypadku zwierząt starszych. Pacjenci ci z dużym prawdopodobieństwem będą nie tylko poddawani leczeniu długoterminowemu, ale także będzie ono prowadzone pod kątem kilku różnych zaburzeń, które takiego nadzoru wymagają. Oto przegląd potencjalnych korzyści z monitorowania stężenia leku we krwi, przedstawiony przez Melissę Clark, DVM, PhD, DACVCP, podczas konferencji Fetch dvm360.

1. Możesz zostać psim (i nie tylko) detektywem

Zdarzyło ci się podejrzewać, że niezadowalająca reakcja pacjenta na leczenie wynika z niestosowania się jego właściciela do zaleceń, które tak starannie opracowałeś i tak pracowicie mu objaśniłeś?

Monitorowanie stężenia leku może pomóc ci wyśledzić, czy klient nie popełnia błędów w podawaniu preparatów. Jeżeli stężenie substancji czynnej we krwi nie mieści się w oczekiwanym zakresie po osiągnięciu stanu stacjonarnego (czyli po 3-5 okresach półtrwania), jedną z prawdopodobnych przyczyn jest słaba współpraca właściciela. Nieoczekiwanie niskie wartości stężeń to oczywisty powód, aby zweryfikować z klientem sposób i czas podawania leków, a także przypomnieć mu, jak ważna podczas leczenia jest systematyczność (przykładowo: „Kropka nie odnosi żadnej korzyści z leku, jeśli podaje się go, ale niewłaściwie”). W ten sposób można zaimponować właścicielowi talentem detektywistycznym!

Monitorowanie stężenia pomaga także ustalić przyczyny niezadowalającej reakcji na leczenie lub nasilonych skutków niepożądanych podawania leków, takich jak na przykład fenobarbital u pacjentów z padaczką. O wynikach może decydować moment pomiaru, dlatego dr Clark przedstawia kilka sytuacji, gdy powinien być on wykonywany w konkretnym czasie:

Pacjent z nawracającymi drgawkami. Oznacz stężenie minimalne fenobarbitalu (tuż przed podaniem kolejnej dawki), aby sprawdzić, czy nie spada ono poniżej stężenia terapeutycznego.

Pacjent z niezbornością oraz nadmiernie uspokojony. Zmierz stężenie maksymalne (cztery do sześciu godzin po podaniu leku), aby sprawdzić, czy nie przekracza ono zalecanej wartości.