To, co wydaje się „zwykłym” zapaleniem spojówki, może wskazywać na coś poważniejszego – stanowić część obrazu toczącej się choroby układowej. Ważne jest, aby lekarze weterynarii leczyli to częste zaburzenie w odpowiedni sposób, w zależności od gatunku zwierzęcia.

Większość z nas doświadczyła dyskomfortu związanego z zapaleniem spojówek lub „czerwonym okiem”. Zazwyczaj zaczerwienienie i swędzenie oczu ustępowało po jednym albo dwóch dniach, ale mogło też utrzymywać się dłużej, zmuszając nas do wizyty u okulisty. U ludzi zapalenie spojówek ma zwykle charakter alergiczny lub zakaźny. Leczenie obejmuje podawanie leków łagodzących dostępnych bez recepty bądź leków przeciwhistaminowych, przeciwwirusowych lub antybiotyków, które można stosować miejscowo, a niekiedy doustnie.

Możemy założyć, że u zwierząt towarzyszących choroba ta jest łatwa do rozpoznania i leczenia, ale oczy naszych pacjentów mogą dostarczyć cennych informacji na temat zaburzeń ogólnoustrojowych, o wiele poważniejszych aniżeli zapalenie spojówek. Mogą to być choroby zapalne, zaburzenia krzepliwości krwi, a nawet nowotwór.

Przeprowadzając dokładne badanie okulistyczne i pełną diagnostykę, możemy wykryć chorobę ogólnoustrojową, która nieleczona, spowoduje ogromne szkody w organizmie. Musimy się upewnić, że zapalenie spojówek nie jest oznaką poważniejszych zaburzeń.

Jeden objaw, wiele przyczyn

Każde zwierzę jest inne, a poszczególne gatunki mają unikalną fizjologię, anatomię i odpowiedź immunologiczną, dlatego każdy przypadek musimy oceniać indywidualnie. Zapalenie spojówek często występuje u psów i kotów, ale przyczyny wywołujące taki stan bywają różne, tak jak różne może być leczenie. Oznacza to, że najważniejsze jest prawidłowe ustalenie rozpoznania oraz znajomość przyczyn zapalenia spojówek i możliwości leczenia u danego gatunku zwierząt.

Psy i koty wykazują podobne objawy okulistyczne, takie jak zaczerwienione i obrzęknięte spojówki i często wyciek z worków spojówkowych. Wyciek może mieć charakter surowiczy, śluzowy lub ropny. Rodzaj wydzieliny może sugerować przyczynę, ale na jego podstawie nie można ustalić ostatecznego rozpoznania bez przeprowadzenia pełnego badania.