Przy odpowiednim zaangażowaniu właściciela i opiece medycznej zespołu weterynaryjnego koty zakażone retrowirusem mogą cieszyć się dłuższym życiem w lepszym komforcie.

Wirus białaczki kotów (FeLV) to występujący na całym świecie retrowirus RNA typu gamma. Zakażone jest od 3 do 14% populacji kotów domowych, w zależności od lokalizacji geograficznej, płci, trybu życia zwierząt oraz ich ogólnego stanu zdrowia.¹ Zdaniem ekspertów możliwe jest, że wirus ten przeszedł na koty od szczurów na obszarze pustyń północnej Afryki, w okresie późnego plejstocenu, około 10 milionów lat temu. Zarówno gryzonie, jak i koty były wtedy zwierzętami dzikimi, do transmisji wirusa między tymi gatunkami mogło więc dojść drogą pokarmową lub poprzez ugryzienia.^2,3

FeLV jest drobnoustrojem wysoce zakaźnym, zwłaszcza dla kociąt, i ulega błyskawicznemu przeniesieniu pomiędzy osobnikami w trakcie codziennych bliskich kontaktów tych zwierząt, takich jak korzystanie ze wspólnych misek z pokarmem lub wodą albo wzajemne zabiegi pielęgnacyjne. Zachowania agresywne, na przykład ugryzienia w trakcie walk kotów, również mogą łatwo doprowadzić do zakażenia.

Pierwotne zakażenie FeLV może przyjąć jedną z trzech postaci – poronną, regresywną lub postępującą (progresywną).⁴ U około dwóch trzecich kotów, które miały kontakt z wirusem, zakażenie rozwija się w postaci poronnej albo regresywnej, natomiast u pozostałej jednej trzeciej jest to postać progresywna.⁵ Charakterystyka poszczególnych typów zakażenia jest następująca:

• Postać poronna. Mówi się o niej wówczas, kiedy u kota dochodzi do zwalczenia zakażenia.
• Postać regresywna. Zwierzę przechodzi etap czasowej wiremii, którą następnie udaje mu się zwalczyć, nie cierpi także na żadną z chorób powiązanych z nosicielstwem FeLV. W genomie kota pozostaje jednak wbudowane DNA wirusa^6-8 (stadium to dawniej określane było jako latentne).
• Postać postępująca. U zakażonego kota dochodzi do siewstwa wirusa ze śliną, z wydzieliną z worków spojówkowych i z nosa, z moczem, kałem oraz mlekiem, co stanowi źródło zakażenia dla kolejnych osobników (zwierzęta takie określało się wcześniej jako „przetrwale wiremiczne”).

Koty w stadium postępującym zakażenia mogą przeżyć od kilku miesięcy do kilku lat, ze średnim czasem przeżycia 3,1 roku. Śmierć może być spowodowana chorobami powiązanymi z FeLV.⁹ Jednakże przy zapewnieniu odpowiedniej opieki i nadzoru weterynaryjnego niewychodzące koty z potwierdzonym nosicielstwem wirusa białaczki mogą prowadzić znacznie dłuższe życie w dobrym komforcie. Zwierzęta te okazjonalnie mogą cierpieć z powodu miejscowych objawów choroby. Zjawisko to opisywane jest jako przetrwała atypowa zlokalizowana replikacja wirusa (na przykład w obrębie gruczołu mlekowego, pęcherza moczowego lub oczu).^4,10