Jeżeli masz odpowiednie narzędzia i umiejętności, możesz uniknąć stosowania znieczulenia ogólnego, a mimo to zapewnić wystarczające zabezpieczenie przeciwbólowe podczas zabiegu chirurgicznego. Oto przewodnik po kilku znieczuleniach okołonerwowych stosowanych u koni.

Właściwe znieczulenie regionalne jest kamieniem węgielnym udanego zabiegu chirurgicznego przeprowadzanego u konia stojącego. Kiedy połączy się je z sedacją, wiele zabiegów chirurgicznych można obecnie wykonywać u zwierzęcia stojącego, co pozwala ograniczyć koszty i ryzyko związane ze znieczuleniem ogólnym. Przeprowadzenie taką metodą zabiegu chirurgicznego w obrębie głowy zapewnia lepszą widoczność struktur i skuteczniejsze tamowanie krwawienia, zmniejsza śmiertelność oraz zapotrzebowanie na specjalistyczny sprzęt i pomieszczenia.

Zapoznaj się z naszym przewodnikiem, by dowiedzieć się, jak wykonać znieczulenia okołonerwowe okolicy głowy u koni, na jakim obszarze spodziewać się działania przeciwbólowego i z jakimi ewentualnymi powikłaniami możemy mieć do czynienia. Prezentujemy także przykłady zabiegów chirurgicznych oraz technik diagnostycznych, podczas których wykorzystuje się opisane znieczulenia.

Przygotowanie pacjenta

Zaleca się przygotowanie aseptyczne, szczególnie przy wykonywaniu znieczulenia nerwu szczękowego oraz zębodołowego dolnego ze względu na głębokość położenia tych nerwów oraz ograniczoną możliwość drenażu tych okolic w przypadku zakażenia. Należy zwrócić szczególną uwagę na ochronę rogówki pacjenta przed kontaktem z płynami dezynfekcyjnymi.

Znieczulenie nerwu szczękowego

Znieczulenie nerwu szczękowego jest podstawowym działaniem przy ekstrakcji zębów górnego łuku. Znieczula górne siekacze, kły, przedtrzonowce i trzonowce. Jest też niezbędne w trakcie zabiegów chirurgicznych dotyczących zatok, wykonywanych u koni w pozycji stojącej. Używam go również podczas drutowania złamań kości siekaczowej i donosowych złamań szczęki na koniu stojącym. Inne zastosowanie takiego znieczulenia to określenie miejsca zwyrodnienia nerwu u koni z zespołem potrząsania głową oraz zaopatrzenie dużych ran obejmujących górną wargę lub twarzoczaszkę dogrzbietowo od grzebienia twarzowego i donosowo od oka.

Opisano wiele technik takiego znieczulenia. Część z nich zaleca wprowadzenie 9-centymetrowej igły do nakłucia lędźwiowego 18 lub 22 G w kierunku nerwu szczękowego w miejscu, gdzie wchodzi on do dołu skrzydłowo-podniebiennego w otworze szczękowym. Według jednej z technik należy wprowadzić igłę dobrzusznie do wyrostka jarzmowego na poziomie doogonowej części gałki ocznej i kierować ją donosowo i przyśrodkowo aż do osiągnięcia kości (ryc. 1a)¹.