Rozróżnienie zaburzeń ortopedycznych od neurologicznych może być trudne, nawet dla specjalisty. Oto krótki poradnik, jak ustalić trafne rozpoznanie w oparciu między innymi o ocenę chodu.

Wszyscy kiedyś przyjmowaliśmy takiego trudnego pacjenta – wiesz, że coś jest nie tak, ale nie potrafisz określić, czy przyczyną problemu są zaburzenia neurologiczne, czy ortopedyczne. To częsty dylemat. Rozróżnienie pomiędzy zaburzeniami chodu na tle neurologicznym i ortopedycznym może sprawiać trudności nawet najbardziej doświadczonym praktykom.

Szczególnie trudne w diagnostyce są przypadki pacjentów ze współistniejącymi chorobami (na przykład przypadki ortopedyczne/neurologiczne/ogólnoustrojowe, przypadki wielourazowe), z chorobą przewlekłą, z objawami łagodnymi lub o niewielkim nasileniu, z kulawizną bez obarczania kończyny, obustronną symetryczną chorobą ortopedyczną albo jednostronną/asymetryczną chorobą neurologiczną.

Dlaczego te przypadki są tak mylące?

Przypadki ze współistniejącymi chorobami mogą być zagmatwane, gdyż u tych pacjentów objawy kliniczne nakładają się na siebie. To nie jest tylko kwestia zidentyfikowania, czy dany element jest obecny, czy nie. Przeciwnie – najpierw musisz określić wzajemny wpływ poszczególnych zaburzeń poprzez ustalenie, która składowa w największym stopniu przyczynia się do występujących objawów klinicznych. Zazwyczaj na początku postępowania rozpoznaje się i leczy tę składową, która ma największy wpływ na jakość życia zwierzęcia lub którą najłatwiej ustalić, a następnie ponownie ocenia się pozostałe objawy.

Trudne w ocenie mogą być również przypadki zwierząt we wstrząsie i(lub) z bolesnością. W stanie wstrząsu, przy występującym bólu i(lub) zaburzeniach mechanicznych spowodowanych urazami objawy ortopedyczne i neurologiczne mogą być zarówno maskowane, jak i nasilone. I odwrotnie – pacjent może sprawiać wrażenie słabego lub niezdolnego do chodzenia z powodu niedokrwistości albo choroby ogólnoustrojowej przy braku choroby ortopedycznej bądź neurologicznej.