Leczenie miejscowe stanowi wartościowy element postępowania w atopowym zapaleniu skóry, do pełnego sukcesu potrzebny jest jednak odpowiedni pacjent i odpowiedni właściciel.

Atopowe zapalenie skóry w praktyce klinicznej małych zwierząt zdarza się bardzo często. Leczenie tej choroby w wielu przypadkach trwa dożywotnio i może stać się źródłem frustracji zarówno dla lekarza weterynarii, jak i dla właściciela zwierzęcia. Skuteczny plan terapeutyczny wymaga na ogół jednoczesnego zastosowania różnych leków, w tym leków przeciwświądowych, przeciwbakteryjnych i przeciwgrzybiczych. Wiele z tych środków stosuje się ogólnie, coraz częściej jednak lekarze sięgają również po preparaty o działaniu miejscowym. Zagadnienie terapii miejscowej w przebiegu atopowego zapalenia skóry zostało omówione na konferencji Fetch dvm360 w San Diego przez dr Laurę Wilson, dyplomowanego specjalistę Amerykańskiego Kolegium Dermatologii Weterynaryjnej (DACVD).

Uwarunkowania patofizjologiczne

Według dr Wilson, reprezentującej Advanced Veterinary Specialty Group w Tustin w Kalifornii, patofizjologia atopowego zapalenia skóry jest wieloczynnikowa, a nasza wiedza na ten temat stale ewoluuje. Jednym z najważniejszych czynników patofizjologicznych w kontekście stosowania leków o działaniu miejscowym jest występujące u atopików uszkodzenie bariery naskórkowej. Taka nieprawidłowa bariera umożliwia przenikanie alergenów i antygenów przez warstwę rogową naskórka, gdzie kontaktują się one z komórkami prezentującymi antygen, co prowadzi do uruchomienia odpowiedzi zapalnej w skórze. Dlatego też podczas leczenia zwierząt chorujących na atopię należy zawsze uwzględnić w planie terapeutycznym działania mające na celu przywrócenie funkcji barierowej naskórka.

Zadania terapii miejscowej

Leczenie miejscowe na ogół traktuje się jako uzupełnienie terapii ogólnej. Jedynie w rzadkich przypadkach (na przykład łagodna postać zapalenia gruczołów łojowych, wtórne powierzchowne ropne zapalenie skóry) leki o działaniu miejscowym stosowane s...