Zajęcie się takimi stanami nagłymi jak krwotok, wstrząs lub zaburzenia stężenia elektrolitów może znacznie poprawić szanse na przeżycie pacjenta kierowanego do kliniki specjalizującej się w intensywnej terapii.

Elisa Mazzaferro, MS, DVM, PhD, DACVECC, członek zespołu zajmującego się nagłymi przypadkami w Cornell University, często ma do czynienia z pacjentami w ciężkich stanach chorobowych lub po urazach. Podczas konferencji dvm360 w Kansas dr Mazzaferro podzieliła się przydatnymi informacjami, jak przygotować nagły przypadek do transportu.

Dr Mazzaferro mówi, że dla pacjenta zawsze lepiej jest, jeżeli zostanie ustabilizowany przed odesłaniem do jednostki zajmującej się intensywną terapią, ponieważ nie można przewidzieć, czy po drodze nie zdarzy się sytuacja, która wydłuży czas transportu. Nawet u pacjenta, którego stan wydaje się stabilny, może dojść do nagłego pogorszenia, dlatego ustalenie kolejności metod diagnostycznych i czynności medycznych może dostarczyć ważnych informacji o stanie pacjenta, a dzięki temu wpłynąć korzystnie na wynik leczenia.

Zacznijmy od ABC

Ocena układu krążeniowo-oddechowego (ABC, ang. airway, breathing, circulation – drożność dróg oddechowych, oddychanie, krążenie) powinna być zawsze podstawą oceny przyjętego pacjenta w stanie nagłym. Liczba oddechów na minutę oraz ich charakter, które można szybko ustalić bez dotykania pacjenta, mogą wskazywać na konkretne problemy związane z urazem lub chorobą, takie jak złamanie żeber, cepowata klatka piersiowa, stłuczenie płuc albo przepuklina przeponowa.

Ocena klatki piersiowej za pomocą skróconego badania ultrasonograficznego mającego na celu przeprowadzenie triage’u i monitorowanie stanu klinicznego (TFAST – ang. thoracic focused assessment using sonography for trauma/triage) może pomóc rozpoznać ciężkie zaburzenia układu krążeniowo-oddechowego, takie jak odma opłucnej albo obecność płynu w jamie otrzewnej lub w osierdziu. TFAST jest szczególnie przydatny u pacjentów, którzy są zbyt niestabilni, aby można było unieruchomić ich do badania lub uspokoić farmakologicznie. Badanie to może być wykonane u pacjenta stojącego bądź znajdującego się w pozycji mostkowej. Nakłucie klatki piersiowej jest kolejnym przydatnym narzędziem w rozpoznawaniu i leczeniu niektórych zaburzeń ze strony układu oddechowego, na przykład odmy.