Poniżej przedstawiono spostrzeżenia specjalisty z zakresu dermatologii weterynaryjnej na temat czynników wyzwalających i objawów klinicznych rumienia wielopostaciowego, a także wskazówki, jak najlepiej radzić sobie z określonymi trudnościami.

Rumień wielopostaciowy (erythema multiforme, EM) jest rzadką dermatozą zapalną, której objawy często pojawiają się nagle i mogą dotyczyć zarówno skóry, jak i błon śluzowych oraz połączeń śluzówkowo-skórnych. Choroba może mieć przebieg falowy, niekiedy samoistnie ustępuje, ale w części przypadków wymaga pogłębionej diagnostyki oraz leczenia.

Patogeneza

Obecnie uważa się, że w patogenezie rumienia wielopostaciowego biorą udział mechanizmy nadwrażliwości komórkowej skierowane przeciwko określonym antygenom (na przykład czynnikom zakaźnym, lekom, składnikom pokarmu lub innym substancjom). W przypadku psów i kotów rozważa się możliwy udział wielu różnych leków. Wśród antybiotyków mogących stanowić czynniki wyzwalające EM wymienia się penicyliny, amoksycylinę, cefalosporyny oraz sulfonamidy potencjonowane trimetoprimem. Do pozostałych leków należą: dietylokarbamazyna, lewamizol, lewotyroksyna, gryzeofulwina, aurotioglukoza i propylotiouracyl, D-limonen zawarty w preparatach przeciwpchelnych oraz zonisamid. W większości opisanych przypadków EM wywołanego wymienionymi lekami nie potwierdzono jednak ostatecznie rozpoznania za pomocą odpowiednich testów prowokacyjnych.

Wykazano ponadto, że czynnikami wyzwalającymi objawy rumienia wielopostaciowego są różne składniki pokarmu, takie jak wołowina lub soja, określone gotowe karmy dla psów oraz nutraceutyki. EM może również wiązać się z procesami nowotworowymi (rumień wielopostaciowy o charakterze paranowotworowym), chorobami tkanki łącznej lub zakażeniami (na przykład wywołanymi przez Staphylococcus lub Pseudomonas spp.). U ponad 25% pacjentów podłoże EM pozostaje idiopatyczne.