Histopatologia jest dziedziną, w której zazębia się aktywność klinicysty i patologa. Skorzystajmy z przedstawionych tu wskazówek, żeby zwiększyć w jak najszerszym zakresie szanse na uzyskanie ostatecznego rozpoznania u naszych pacjentów z chorobami skóry.

Czy zdarzyło się wam odczuć frustrację, kiedy po przeczytaniu wyniku badania dermatopatologicznego okazał się on mało pomocny lub rozczarowujący pod kątem możliwości postawienia ostatecznej diagnozy? Dr Karen Trainor, dyplomowany specjalista American College of Veterinary Pathologists i właścicielka ośrodka Innovative Vet Path w Leawood, w Kansas, uważa, że badanie wycinka skóry można porównać do badania klinicznego prowadzonego w mikroskali. W przypadku badania klinicznego, aby uzyskać jak najwięcej cennych diagnostycznie informacji, należy przede wszystkim zebrać szczegółowy wywiad i zaznajomić się z charakterystyką pacjenta. Dzięki tym informacjom patolog będzie mógł odpowiednio wytypować najbardziej prawdopodobne rozpoznania. Jest to bardzo istotne, ponieważ obraz histopatologiczny określonych chorób skóry bywa bardzo podobny, a dodatkowe informacje pochodzące z wywiadu zwiększają szanse patologa na ich rozróżnienie.

Podczas swego wykładu przeprowadzonego w ramach wirtualnej konferencji na platformie Fetch dvm360 dr Trainor szczegółowo wyjaśniła, w jaki sposób uzyskać najwięcej wartościowych informacji z badania histopatologicznego skóry. Omówiła rolę szczegółowego wywiadu, charakterystyki zmian skórnych, przedstawiła też techniki biopsji i strategie pozwalające na pobranie najbardziej diagnostycznych wycinków.

Informacje z wywiadu

Kluczowym elementem podczas zbierania wywiadu jest ustalenie, czy u zwierzęcia występują objawy choroby ogólnej, takie jak gorączka lub złe samopoczucie. Istotny jest również opis rozmieszczenia zmian skórnych, tzn. określenie, czy są one symetryczne, czy mają charakter rozsiany, uogólniony, ogniskowy, wieloogniskowy, regionalny, miejscowy lub wzorzysty, a także czy są w jakimś stopniu sezonowe, czy też utrzymują się przez cały rok. Ważne jest ponadto, czy większość wykwitów znajduje się w obszarach intensywnie pigmentowanych, czy słabo pigmentowanych, i czy doszło do jakichkolwiek zmian w zabarwieniu włosa. Dodatkowe szczegóły podlegające ustaleniu dotyczą wyglądu wykwitów z uwzględnieniem ich wielkości, kształtu, barwy, konsystencji i tekstury. Dokumentacja fotograficzna stanowi wizualne uzupełnienie opisu zmian i ma ogromne znaczenie dla patologa, ponieważ pomaga powiązać stwierdzony obraz histopatologiczny z obrazem klinicznym. Zwiększa to rzetelność ustalanego rozpoznania lub uprawdopodabnia listę podanych rozpoznań różnicowych.