Dzięki postępowi technologicznemu i przystępności cenowej stałe monitorowanie stężenia glukozy u zwierząt towarzyszących z cukrzycą staje się coraz bardziej powszechne w medycynie weterynaryjnej.

Urządzenia do stałego monitorowania stężenia glukozy (ang. continuous glucose monitors – CGM), umieszczane na grzbiecie pacjenta na okres do dwóch tygodni, wykonują pomiary śródmiąższowego stężenia glukozy. W ciągu ostatnich kilku lat urządzenia te stały się bardziej przystępne cenowo i zaczęto stosować je w medycynie weterynaryjnej. CGM mają wiele istotnych zalet w porównaniu z tradycyjnymi metodami monitorowania glukozy. Te zalety sprawiły, że stają się one niezbędnymi narzędziami w leczeniu pacjentów z cukrzycą.

W celu pełnego odzwierciedlenia obecnego zastosowania tych urządzeń u pacjentów weterynaryjnych niniejszy artykuł opisuje również doświadczenie kliniczne autora, ponieważ wiele istniejących badań dotyczących stosowania CGM w weterynarii przeprowadzono kilka lub kilkanaście lat temu. Jest prawdopodobne, że w najbliższym czasie zostaną opublikowane nowe dane, które pomogą lekarzom weterynarii zoptymalizować użytkowanie CGM.

Technologia i zastosowanie

Urządzenia do ciągłego pomiaru stężenia glukozy składają się z trzech głównych elementów: 1) elastycznej, elektroenzymatycznej sondy z membraną poliuretanową, która jest wprowadzana za pomocą specjalnego aplikatora przez skórę pacjenta do przestrzeni śródmiąższowej (podskórnej), 2) małego czujnika przymocowanego do sondy, który przylega do powierzchni skóry pacjenta, oraz 3) monitora, którym może być specjalny czytnik (do nabycia osobno) lub smartfon (ryc. 1 i 2). Czujniki są kompatybilne ze sprzętem radiologicznym, ale nie z tomografem komputerowym albo rezonansem magnetycznym. Czytniki są mniej więcej tej samej wielkości co przenośny glukometr. U ludzi CGM może być bezpośrednio połączony z systemem dostarczania insuliny.

W ramce „Mocowanie urządzenia do ciągłego monitorowania stężenia glukozy” opisano zabieg wprowadzania czujnika. Po założeniu czujnik jest sparowany z monitorem i jest gotowy do wykonywania odczytów już po 60 minutach. Czujnik należy skanować co najmniej co osiem godzin, aby upewnić się, że dane są przesyłane do monitora. Niektórzy pacjenci mogą tolerować noszenie koszulki lub bandaża na czujniku, co nie zakłóca transmisji danych.

Dokładność i korelacja ze stężeniem glukozy we krwi

Należy pamiętać, że śródmiąższowe stężenie glukozy, zwane także glukozą sensoryczną (SG), nie jest równoznaczne z jej stężeniem we krwi (BG). Zależność między stężeniem glukozy wewnątrznaczyniowej i śródmiąższowej jest dość złożona,3 dlatego wystę...