Duży wybór dostępnych opioidów i różne drogi ich podawania zapewniają szeroką gamę możliwości u pacjentów weterynaryjnych.

Przy znacznej liczbie dostępnych opioidów i różnych metodach ich podawania wybór najlepszego rodzaju znieczulenia lub planu premedykacji może być trudnym zadaniem. W rezultacie łatwo przyzwyczaić się do stosowania tylko jednego lub kilku schematów postępowania u wszystkich pacjentów. Na wirtualnej konferencji Fetch dvm 360 Katrina Lafferty, RLAT, CVT, VTS (anestezja/analgezja) omówiła wiele możliwości zastosowania dostępnych opioidów i wskazała, jak najlepiej opracować schemat leczenia zgodnie z potrzebami indywidualnego pacjenta.

Receptory opioidowe

Katrina Lafferty rozpoczęła swoje wystąpienie od przypomnienia uczestnikom dwóch głównych receptorów opioidowych ważnych w medycynie weterynaryjnej – mu i kappa. Receptory mu, które są zlokalizowane głównie w ośrodkowym układzie nerwowym i w układzie pokarmowym, wywierają silniejsze skutki niż receptory kappa, zapewniając działanie przeciwbólowe średnie do silnego. Głównym skutkiem pobudzenia receptorów mu jest osłabienie fizyczne, euforia, znieczulenie i upośledzenie oddychania. W mniejszym stopniu obserwuje się też sedację i zaparcie.

Receptory kappa, również znajdujące się w ośrodkowym układzie nerwowym, a także w niektórych obwodowych neuronach czuciowych, powodują analgezję łagodną do średniej. Głównymi skutkami stymulacji receptorów kappa są: sedacja, znieczulenie, miosis (zwężenie źrenic), efekty psychosomatyczne (na przykład niepokój, halucynacje i nocne koszmary). Nie wiadomo, jakie skutki psychosomatyczne występują u pacjentów weterynaryjnych.