Po ustaleniu rozpoznania można rozważyć kilka metod leczenia chirurgicznego.

Niedrożności żołądkowo-jelitowe występują często, ale dokładne rozpoznanie może być trudne. Leczenie bywa wyzwaniem, a po zabiegu chirurgicznym potrzebna może być skomplikowana i frustrująca opieka.

Rozpoznanie

Początkowe postępowanie diagnostyczne w przypadku wymiotującego zwierzęcia powinno obejmować badanie obrazowe brzucha. Najczęściej stosowanymi metodami obrazowania są trójpłaszczyznowe zdjęcia rentgenowskie jamy brzusznej i badanie ultrasonograficzne.

Przy ocenie radiogramów jamy brzusznej dwa wzory jej zawartości są charakterystyczne dla mechanicznej niedrożności. W przeszłości u psów zalecano wykorzystywanie jako wskaźnika niedrożności stosunku średnicy jelita cienkiego do wysokości kręgu L5 większego niż 1,6.¹ U kotów opisywano stosunek średnicy jelita cienkiego do wysokości dogłowowej płytki końcowej kręgu L2 większy niż 3,0.² Późniejsze źródła podają jednak, że takie metody nie zapewniają dokładniejszego rozpoznania niż subiektywna ocena.³

Badanie ultrasonograficzne dostarcza większej ilości informacji dotyczących ułożenia jelita, umiejscowienia i typu niedrożności oraz obecności płynu w jamie brzusznej. Na interpretację obrazów ultrasonograficznych znaczny wpływ ma doświadczenie badającego, co może ograniczać możliwość wykorzystania tego badania przez praktyków.

Leczenie chirurgiczne

Istnieje kilka możliwości postępowania chirurgicznego, które należy omówić z właścicielami, niezależnie od pewności co do wyników obrazowania. Obejmują one gastrotomię, enterotomię, usunięcie odcinka jelita i anastomozę oraz przesunięcie ciała obc...