W czasie badania jamy ustnej psa lub kota zauważasz złamany ząb. Wydaje się, że zwierzę nie ma problemów z jedzeniem, nie widać też wyraźnego dyskomfortu. Czy powinieneś to zignorować, czy też należałoby poinformować o tym właściciela, zalecić ekstrakcję albo skierować na leczenie żywej miazgi lub leczenie kanałowe? Zagłębmy się dokładniej w świat złamanych zębów u waszych pacjentów.

Nieszczęśliwe przypadki z zębami

U naszych pacjentów zdarzają się urazy zębów spowodowane wypadkami, walkami, żuciem twardych zabawek albo upadkami. Sytuacje te mogą spowodować złamania zębów. Najczęściej dochodzi do złamań kłów żuchwy i szczęki, a w dalszej kolejności siekaczy i czwartych przedtrzonowców szczęki.

Koty i psy mają odmienną strukturę zęba. U kotów jamę miazgi od szczytu korony oddzielają milimetry, podczas gdy u dorosłych psów jest ona zwykle chroniona dużą ilością zębiny znajdującej się pod szkliwem. Gdy w wyniku urazu dojdzie do odsłonięcia miazgi, zasiedlają ją bakterie z jamy ustnej, powodując jej zakażenie, które często rozszerza się do otaczających tkanek i kości.

Aby uzyskać lepszy obraz, wskazane jest wykonanie wewnątrzustnych zdjęć rentgenowskich zębów. Ułatwiają one identyfikację problemów z miazgą i tkanką okołowierzchołkową oraz mogą pomóc ocenić szerokość kanału korzenia w porównaniu z analogicznym zębem umiejscowionym po drugiej stronie szczęki lub żuchwy (zakładając, że jest on żywy). Martwy ząb może mieć szerszy kanał korzenia, co wskazuje na uszkodzenie miazgi i jej martwicę (ryc. 1, 2a, 2b).