Analiza próbki jest kluczowa w rozpoznawaniu chorób wątroby.

Biopsja wątroby i analiza pobranych próbek są ważnymi etapami rozpoznawania chorób tego narządu. Biopsja aspiracyjna cienkoigłowa wątroby ma zwykle niską dokładność diagnostyczną, według jednego badania wynoszącą 30% w porównaniu z badaniem histopatologicznym, co sprawia, że zaleca się wykonywanie biopsji chirurgicznych.¹ W zależności od głównego procesu chorobowego pacjenci ci mogą wykazywać objawy ogólne, w tym przedłużony czas krzepnięcia, wodobrzusze lub znaczną marskość wątroby. Może to oznaczać, że biopsja chirurgiczna będzie większym wyzwaniem i będzie wiązała się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia powikłań. Biorąc pod uwagę czynność wątroby, najistotniejszym ryzykiem, które należy wziąć pod uwagę, jest krwawienie. Z tego powodu zaleca się zwykle sprawdzenie czasów krzepnięcia pacjenta przed przeprowadzeniem biopsji.

Ogólne zasady biopsji wątroby

Podczas pobierania próbek wątroby od pacjenta istotne jest, aby wykonać to w taki sposób, żeby zmaksymalizować prawdopodobieństwo ustalenia rozpoznania, a jednocześnie zmniejszyć ryzyko dla pacjenta. W 2019 roku American College of Veterinary Internal Medicine opublikowało stanowisko na temat rozpoznawania i leczenia przewlekłego zapalenia wątroby u psów, które określa zalecenia dotyczące pozyskania próbek i wysłania ich do badania.

Próbki powinny być na tyle duże, aby zawierały od 12 do 15 triad wrotnych. Dodatkowo zaleca się pobranie próbek z różnych płatów wątroby, jako że mogą występować różnice pomiędzy poszczególnymi płatami. Poza tym próbki powinno się również wysłać na posiew w kierunku bakterii tlenowych i beztlenowych oraz w celu oznaczenia zawartości miedzi. Aby oznaczyć ilość miedzi, potrzeba 20-40 mg próbki wątroby. Z tego powodu zaleca się pobranie co najmniej trzech próbek chirurgicznych z co najmniej dwóch płatów wątroby do wysłania na badanie histopatologiczne – na posiew w kierunku beztlenowców/tlenowców i na oznaczenie stężenia miedzi.