W przypadku chorób dziedzicznych, które nie wiążą się z nieprawidłowościami budowy, zastosowanie testów DNA w połączeniu z ciągłym wykonywaniem rutynowych badań oczu stanowi najskuteczniejszy sposób eliminowania choroby. Należy pamiętać, że u każdej rasy obecnie wolnej od choroby istnieje ryzyko rozwoju dziedzicznych chorób narządu wzroku, a świadomość rozwijania się choroby można uzyskać przede wszystkim dzięki danym z rutynowego badania oczu. Dobrowolne uczestnictwo w takich badaniach zwiększy się dzięki wzajemnemu zachęcaniu przez zaprzyjaźnionych hodowców, stowarzyszenia miłośników ras i związki kynologiczne.
Ustanawianie przepisów przez kluby kynologiczne i stowarzyszenia rasowe powinno zawsze być możliwe, choć niektórzy mogą odbierać to jako niczym nieuzasadnione dodatkowe wymagania. Jednak testy DNA pozwalają na dokładną ocenę genotypu, a ciągłe stosowanie rutynowych badań oftalmoskopowych pozwala przewidzieć wystąpienie nowych chorób. Odpowiedzialność za zwalczanie choroby musi być ściśle przypisana do konkretnych osób lub instytucji, a błędy rozpoznawane, a nie ukrywane. To prawda, że psy potrafią radzić sobie z niepełnosprawnością lub dyskomfortem, ale czy powinny, jeśli jest inne wyjście? Niewidomy pies często uczy się żyć z chorobą, ale żadne zwierzę nie powinno być skazywane na funkcjonowanie w świecie ślepoty i(lub) bólu czy dyskomfortu już w momencie poczęcia, w wyniku działań, które prowadzą do przedkładania innych względów ponad jego zdrowie i dobrostan.
■
Artykuł opublikowany dzięki uprzejmości wydawcy „The European Journal of Companion Animal Practice” (oficjalne pismo FECAVA), vol. 23 (3), Autumn 2013, http://www.fecava.org/ejcap
Redakcja dziękuje lek. wet. Jackowi Garncarzowi za pomoc merytoryczną przy redagowaniu artykułu.
Tłumaczenie: dr hab. Michał Jank
Ryc. – Autor
PIŚMIENNICTWO
1. Millichamp N.J.: Retinal degeneration in the dog and cat. W: Retinal degeneration in the dog and cat. Vet Clin N Am Sm Anim Pract. 1990, 20, 799-835. – 2. Narfstrom K., Petersen-Jones S.: Diseases of the canine ocular fundus. Veterinary Ophthalmology, ed. KN Gelatt. 4th. edition. 2007, 944-1025. – 3. Aguirre G., Laties A.: Pigment epithelial dystrophy in the dog. Exp Eye Res. 1976, 23, 247-256. – 4. Lightfoot R.M., Cabral L., Gooch L. i wsp.: Retinal pigment epithelial dystrophy in Briard dogs. Res Vet Sci. 1996. 60, 17-23. – 5. Kropatsch R., Petrasch-Parwez E., Seelow i wsp.: Generalized progressive retinal atrophy in the Irish Glen of Imaal Terrier is associated with a deletion in the ADAM9 gene. 2010. Mol Cell Probes. 24 (6), 357-363. – 6. Acland G.M., Aguirre G.D., Bennett J. i wsp.: Long term restoration of rod and cone vision by a single dose rAAV-mediated gene transfer to the retina in a canine model of childhood blindness. Mol Ther, 2005, 12, 1072-82. – 7. Grahn B.H., PHiliberty H., Cullen C.L. i wsp.: Multifocal retinopathy in the Great Pyrenees. Vet Ophthalmol. 1999, I, 211-221. – 8. Wohlke A., Ute P., Bock i wsp.: A one base pair deletion in the canine ATP13A2 gene causes exon skipping and late onset neuronal lipofuscinosis in the Tibetan Terrier. PLOS Genetics. 2011, 7 (10) e1002304. – 9. Mellersh C.: DNA testing and domestic dogs. Mamm Genome. 2012, 23 (1-2), 109-123.
