Rozpoznanie przyczyny pierwotnej stanowi jedno z głównych wyzwań u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym. Jak się okazuje w świetle najnowszych doniesień, jedną z częstszych przyczyn nadciśnienia tętniczego jest podłoże endokrynologiczne w postaci hiperaldosteronizmu pierwotnego (primary hyperaldosteronism, PA), określanego również jako zespół Conna–Lityńskiego.

Warto podkreślić, że według niektórych autorów nazwa „zespół Conna–Lityńskiego” obejmuje tylko jedną z przyczyn PA, tj. sytuację, kiedy za nadmiar produkcji aldosteronu odpowiada proces nowotworowy warstwy kłębkowatej kory nadnerczy, wyłączając z tego zespołu inne przyczyny PA, takie jak mikro- lub makroguzkowa hiperplazja komórek warstwy kłębkowatej, genetycznie uwarunkowane zaburzenia steroidogenezy, rak kory nadnerczy produkujący aldosteron oraz pozanadnerczowa produkcja aldosteronu. Obecnie dominuje jednak pogląd, zgodnie z którym określenie „zespół Conna–Lityńskiego” jest synonimem PA.

U ludzi pierwszy przypadek zespołu Conna–Lityńskiego został opisany w 1955 roku przez Jerome’a W. Conna. Zapomina się jednak często o polskim autorze pierwszego opisu PA – interniście Michale Lityńskim, który dwa lata przed Connem opisał dwa przypadki nadciśnienia tętniczego wywołanego przez guzy kory nadnerczy.

U kotów pierwszy przypadek opisano w 1983 roku (Eger i wsp., 1983). Od tego czasu wydano około 40 publikacji na temat kotów cierpiących na tę chorobę. U ludzi z nadciśnieniem tętniczym prewalencja zespołu Conna–Lityńskiego kształtuje się na poziomie od 5 do 13%. U kotów uznawano dotychczas PA za bardzo rzadką chorobę, wynikało to jednak po części z sytuacji niewykonywania badania ciśnienia krwi jako rutynowego postępowania diagnostycznego oraz z dużych trudności z oznaczaniem stężenia aldosteronu. Należy więc oczekiwać, że wraz z postępem medycyny weterynaryjnej częstotliwość rozpoznawania tej choroby w najbliższych latach znacznie wzrośnie.