Niepowikłane złamania korony (ryc. 2)
Są bardzo powszechne u psów ras dużych. Dochodzi do nich w sytuacji, gdy odłamany zostanie kawałek korony i odsłonięta zostanie zębina, ale nie miazga (6). Niekiedy takie zęby mogą ulec zakażeniu poprzez kanaliki zębiny, ale bez wykonania radiografii zakażenie takie pozostaje nierozpoznane (7). W przypadku zębów, w których jednak doszło do odsłonięcia znacznego fragmentu miazgi, istnieje duże ryzyko powstania ropnia zęba.
Rozpoznawanie
Po pierwsze należy dokładnie obejrzeć zmiany, aby ustalić, czy doszło do odsłonięcia miazgi lub innych poważniejszych uszkodzeń. Następnie za pomocą zgłębnika stomatologicznego albo małego pilnika należy ostatecznie wykluczyć odsłonięcie miazgi (każde miękkie ognisko to obnażona miazga). Na końcu należy wykonać radiogram uszkodzonych zębów, aby wykluczyć chorobę miazgi zęba.
Leczenie (3)
Jeżeli obraz radiograficzny mieści się w granicach normy (ryc. 3), należy zastosować uszczelniacz wiążący (patrz poniżej) i wykonać radiogram kontrolny po 9-12 miesiącach, aby upewnić się, że ząb jest nadal żywy.
Jeżeli zmiany widoczne na radiogramie wskazują na chorobę miazgi (ryc. 4), wskazane jest leczenie kanałowe lub usunięcie zęba.
Materiał kompozytowy
1. Krok pierwszy – przygotowanie zęba
Zabieg zaczynamy od opracowania i wypolerowania powierzchni leczonego zęba. Do polerowania należy użyć pumeksu niezawierającego fluoru, aby uniknąć jego przyszłej interakcji z kwasem stosowanym do wytrawiania. Następnie usuwamy całe uszkodzone lub niestabilne szkliwo za pomocą wiertła diamentowego lub białego kamienia (ryc. 5) i polerujemy powierzchnię przeznaczoną do uszczelnienia krążkiem polerskim założonym na mandrynie i napędzanym mikrosilnikiem (ryc. 6) albo wiertłem diamentowym (ryc. 7).
2. Krok drugi – wytrawienie
Ten krok jest wykonywany przy użyciu 37% kwasu fosforowego1. Jego celem jest usunięcie wszelkich zanieczyszczeń z powierzchni zęba oraz niewielka demineralizacja tej powierzchni. Dzięki temu zwiększa się powierzchnia wiążąca. Przygotowany kwas należy nałożyć na powierzchnię zęba i pozostawić go na niej przez 10-30 sekund (ryc. 8). Po tym czasie powierzchnię należy dokładnie przemyć (20 sekund), ponieważ niedokładne wypłukanie zęba może spowodować pozostanie niewielkich ilości kwasu w kanalikach zębiny, co doprowadzi do nadwrażliwości zębów. Następnie należy nieco osuszyć całą powierzchnię, ale jej nie przesuszać, ponieważ nadmierne przesuszenie osłabi siłę wiązania materiału.
3. Krok trzeci – nałożenie systemu wiążącego
Istnieje kilka możliwości zastosowania systemów wiążących, które dzielą się na dwa główne rodzaje:
- jednoetapowe, które zawierają primer i środek wiążący w jednej butelce2
- dwuetapowe, które zawierają osobno primer i środek wiążący3.
Preparaty, które dodatkowo zawierają wytrawiacz, NIE są wystarczająco wytrzymałe!
Środek wiążący powinien być nakładany bardzo cienką warstwą (ryc. 9). Po jego nałożeniu należy go naświetlić intensywnym światłem niebieskim w zakresie widzialnym przez 10 sekund (ryc. 10). Na to światło należy zawsze patrzeć przez pomarańczowy filtr.
Jeżeli zastosowany został system jednoetapowy, zaleca się, aby dodatkowo nałożyć na niego warstwę żywicy4 (ryc. 11). Zwiększa to siłę oraz wygładza powierzchnię wypełnienia. Preparat nakłada się na zastosowany środek wiążący i utrwala światłem przez 10 sekund.
Dalsze postępowanie
Po nałożeniu środka pacjent może normalnie jeść i pić. Po 6-9 miesiącach zalecane jest wykonanie radiogramu kontrolnego zęba, aby upewnić się, że jest on żywy. Jeżeli klient się na to nie zgodzi, radiogram powinien być wykonany podczas kolejnego zabiegu profilaktycznego oczyszczenia zębów.
