Rozróżnienia wymagają też inne choroby nerwów i mięśni. Postać przewlekłą zapalenia mięśni żuciowych należy odróżnić od zaniku mięśni na tle nieprawidłowości nerwu trójdzielnego (nervus trigeminius). Wszystkie mięśnie żuciowe unerwione są przez gałąź żuchwową nerwu trójdzielnego – V3 (nervus trigeminus), dlatego zaburzenie funkcji tego nerwu może prowadzić do zaniku mięśni żwaczy. Przy zapaleniu nerwu trójdzielnego (trigeminal neuritis/ /trigeminal neuropathy) nie występuje bolesność, a pies może nie być w stanie zamknąć jamy ustnej.
Wytrzesz gałek ocznych występuje też w zapaleniu mięśni okołogałkowych (polymyositis extraocularis). Kolejną chorobą, którą należy odróżnić, jest zapalenie wielomięśniowe – polymyositis (PM). W przypadku PM brak jest przeciwciał IgG skierowanych przeciwko miozynie włókien 2M, występującej wyłącznie w mięśniach żuciowych. Zarówno mięśnie kończyn i tułowia, jak i mięśnie żuciowe zbudowane są z włókien typu 1 i 2, z tą jednak różnicą, że pierwsze składają się z włókien 1A i 2A, a drugie z włókien 2M i znacznie mniejszej ilości 1M.
Aby potwierdzić PM, konieczna jest biopsja mięśni. Zapalenie wielomięśniowe, występujące u psów rzadziej niż MMM, to choroba, w której na tle zakaźnym dochodzi do ataku limfocytów T na włókna mięśniowe całego ciała. Nie powstają swoiste przeciwciała, a włókna są niszczone przy użyciu perforyn, czyli białek, które w błonie atakowanych komórek tworzą kanały, torując drogę granzymom. Granzymy to proteazy, które tną białka i inicjują apoptozę (programowaną śmierć) komórek.
Bardzo podobna choroba do polymyositis, o takiej samej nazwie, występuje u ludzi. Masticatory Muscle Myositis to choroba typowa dla psów. Nie została opisana u kotów. Jednostka, która jest spotykana u ludzi i jest porównywana do MMM, to zapalenie skórno-mięśniowe – DM (dermatomyositis). Rodzinne zapalenie skórno-mięśniowe owczarków staroangielskich, sheltie i collie zostanie opisane w drugiej części artykułu.
* W rzeczywistości apetyt jest zachowany, ale pies nie jest w stanie jeść, ponieważ nie może otworzyć jamy ustnej.
Ryc. 1, 3-7 – Autorka, ryc. 2 – opracowanie komputerowe: © samosedno.pl
PIŚMIENNICTWO
1. Gilmour M., Morgan R., Moore F.: Masticatory myopathy in the dog: A retrospective study in 18 cases. JAAHA 28, 300-306, 1992. – 2. Kazimierz Krysiak, Henryk Kobryń, Franciszek Kobryńczuk: Anatomia Zwierząt. Tom 1. Aparat Ruchowy. Wydawnictwo Naukowe PWN. – 3. Susan M. Taylor: Small Animal Internal Medicine. Neuromuscular diseases. – 4. Shelton G.D., Cardinet III G.H., Bandman E. i wsp.: Canine masticatory muscle disorders: A study of 29 cases. Muscle Nerve 10, 783-790, 1987. – 5. Neumann J., DVM, Bilzer T.: DVM: Evidence for MHC I-restricted CD8+ T-cell-mediated immunopathology in canine masticatory muscle myositis and polymyositis. Muscle & Nerve, February 2006, 33, 215-224. – 6. Jennifer K. Clooten, J.P. Woods, Laura L. Smith-Maxie: Myasthenia gravis and masticatory muscle myositis in a dog. The Canadian Veterinary Journal 2003, June, 44 (6), 480-483.
