Okulistyka
Gonioskopia – niezbędny element badania okulistycznego
lek. wet. Paweł Stefanowicz
O jaskrze u zwierząt domowych napisano w ostatnich latach wiele. Lekarze weterynarii coraz częściej bez większych trudów są w stanie rozpoznać tę chorobę, różnicując ją z jednostkami chorobowymi o podobnym przebiegu, a coraz więcej gabinetów lekarskich jest wyposażonych w urządzenia umożliwiające pomiar ciśnienia śródgałkowego – tonometry. Wciąż jednak nie jest powszechna wiedza o tym, że w wielu przypadkach można przewidzieć możliwość pojawienia się jaskry poprzez ustalenie nieprawidłowości anatomicznych, stanowiących o ryzyku jej wystąpienia.
Summary
Gonioscopy – an essential element of ophthalmological examination
There is an extensive body of literature on glaucoma in domestic animals. Veterinary surgeons are able to recognize this condition without any problems and differentiate it from some similarly looking disorders. Many veterinary clinics these days are equipped in tonometers, which measure intraocular pressure. However, it is not common knowledge that future glaucoma risk can be predicted by examining some anatomical abnormalities.
Key words: gonioscopy, filtration angle, iridocorneal angle, drainage angle, angle closure, closed angle glaucoma, narrow angle glaucoma
Anatomia i fizjologia przepływu cieczy wodnistej oraz definicja jaskry
Jaskra jest terminem używanym w odniesieniu do grupy chorób gałki ocznej powodujących uszkodzenie struktur oka, a w szczególności nerwu wzrokowego i siatkówki, którym towarzyszy wzrost ciśnienia śródgałkowego (1).
Utrzymanie prawidłowego ciśnienia śródgałkowego (tj. około 15-25 mmHg u psa, 16-27 mmHg u kota i około 16-20 mmHg u królika) jest zależne od równowagi między objętością wyprodukowanej i odprowadzonej cieczy wodnistej. Jest ona wytwarzana w drodze sekrecji i biernej ultrafiltracji w komorze tylnej oka przez pozbawione barwnika komórki ciała rzęskowego. Następnie ciecz, opłukując soczewkę, przepływa przez źrenicę do komory przedniej oka, skąd jest odprowadzana przez tzw. kąt tęczówkowo-rogówkowy (kąt przesączania) szczelinami sieci beleczkowatej (1, 2). Stamtąd trafia do kanału Schlemma, który można porównać do okrężnej rury odpływowej z małymi otworami drenażowymi. Na obwodzie kanał Schlemma łączy się z żyłami nadtwardówkowymi, będącymi końcowym miejscem odpływu cieczy wodnistej (ryc. 1).
