Zamówienia złożone w dniach 29.04 - 06.05 zostaną wysłane po 06.05. Aby zrekompensować te niedogodności, zamówienia złożone w tym terminie są objęte Majówkową Darmową Dostawą.
Zamówienia złożone w dniach 29.04 - 06.05 zostaną wysłane po 06.05. Aby zrekompensować te niedogodności, zamówienia złożone w tym terminie są objęte Majówkową Darmową Dostawą.
12/11/2019
W praktyce weterynaryjnej rzadko diagnozuje się hipofosfatemię, czyli stężenie fosforu w surowicy krwi poniżej 0,90 mmol/l. Hipofosfatemia może być spowodowana niedostateczną zawartością fosforu w diecie, niedostatecznym wchłanianiem w przewodzie pokarmowym (stosowanie leków wiążących fosfor), pierwotną nadczynnością przytarczyc, krzywicą, cukrzycą (początek leczenia insuliną), leczeniem glikokortykosteroidami. Do objawów hipofosfatemii należy zaliczyć objawy nerwowo-mięśniowe, hemolizę, objawy niewydolności wątroby, w tym wymioty, niekiedy biegunkę. Leczenie powinno być przyczynowe. Należy pamiętać, że długo trwająca hipofosfatemia może być nieodwracalna w skutkach, pomimo uzupełnienia niedoboru.
Hiperfosfatemię stwierdzamy, gdy stężenie fosforu u dorosłego psa przekroczy wartość 2,00 mmol/l, a u kota 2,20 mmol/l. Przyczyny mogą być następujące:
U pacjentów z ostrą i przewlekłą niewydolnością nerek dominują objawy mocznicy. U pacjentów z przewlekłą mocznicą hiperfosfatemia może być przyczyną odkładania się soli wapnia, na przykład w spojówkach, naczyniach krwionośnych, sercu, co powoduje przewlekły stan zapalny spojówek („zespół czerwonych oczu”), świąd skóry, niewydolność mięśnia sercowego.
Leczenie powinno polegać na zwalczaniu przyczyny choroby. Najskuteczniejsze jest łączenie diety ubogiej w fosfor z preparatami wiążącymi fosfor w przewodzie pokarmowym (wodorotlenek lub węglan glinu, węglan wapnia, węglan lantanu, sewelamer, związki zawierające żelazo trójwartościowe). Zwalczanie ostrej hiperfosfatemii, w której obserwuje się prawidłową wydolność nerek, polega na zastosowaniu 0,9% roztworu chlorku sodu i(lub) roztworu glukozy wraz z insuliną. Powoduje to przemieszczenie fosforanów z przestrzeni pozakomórkowej do śródkomórkowej.
Zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej są częste u pacjentów weterynaryjnych. Dlatego tak istotne jest zrozumienie patomechanizmu ich występowania, by móc odpowiednio je korygować. Ważne jest racjonalne stosowanie odpowiedniej płynoterapii, uwzględniającej wynik jonogramu, jak również rozsądne używanie leków diuretycznych bądź chemioterapeutyków. Każdy pacjent powinien być monitorowany niezależnie od wieku czy płci, a w szczególności pacjenci z ostrą i przewlekłą niewydolnością nerek.