Chłonkopiersie, zwłaszcza u psów, jest stanem rzadko spotykanym w medycynie małych zwierząt. Jest ono tylko objawem, który często towarzyszy zespołowi żyły głównej doczaszkowej. Jego najczęstszymi przyczynami są nowotwory, zakażenia grzybicze, inwazje nicieni sercowych, choroby serca, zatory żyły głównej doczaszkowej oraz wrodzone wady przewodu piersiowego. Według literatury większość przypadków chłonkopiersia u psów i kotów jest jednak idiopatyczna (1, 2).

Do gabinetu zgłosiły się opiekunki z sześcioletnim psem, niekastrowanym samcem, mieszańcem o masie ciała 19 kg. Pacjent był regularnie szczepiony, a ostatni preparat przeciw pasożytom wewnętrznym dostał półtora miesiąca wcześniej. Przed tygodniem zakończono leczenie zapalenia górnych dróg oddechowych. Powodem wizyty były: duszność, nietolerancja wysiłkowa, mniejszy apetyt i luźniejszy kał. Pacjent poprzedniej nocy nie mógł też zasnąć (film).  

W badaniu klinicznym zaobserwowano duszność mieszaną. Błony śluzowe pozostawały różowe, wilgotne, obwodowe węzły chłonne nie były powiększone. Nad krtanią stwierdzono szmer, a tony serca w osłuchiwaniu były ledwo słyszalne. Brzuch był miękki, niebolesny. Temperatura ciała wynosiła 38,0°C.

Wykonano skrócone badanie USG (TFAST), RTG oraz EKG. Obraz wskazywał na obecność płynu w klatce piersiowej. W badaniu EKG stwierdzono zmniejszone załamki R (ryc. 1), co również potwierdzało obecność płynu (3).

Pacjentowi podano tlen, założono kateter dożylny i pobrano krew do badań. Ponadto wykonano w gabinecie test na obecność przeciwciał/antygenów patogenów chorób wektorowych (CaniV-4). Wynik był ujemny dla wszystkich czterech. Pies otrzymał furosemid (ze względu na świst nad płucami, który pojawił się 30 minut od początku wizyty), butorfanol, metamizol i amoksycylinę z kwasem klawulanowym. Po poprawieniu się jakości oddechu pacjentowi podano medetomidynę w celu uspokojenia do upuszczenia płynu z jamy opłucnej. Po nakłuciu klatki piersiowej usunięto 1200 ml mlecznobiałego płynu z lewej strony i 500 ml z prawej. Płyn również został wysłany w celu wykonania badań.

Pacjent zniósł sedację bez powikłań, a jakość oddechu uległa poprawie (ryc. 2). Po upuszczeniu płynu pies „schudł” do 17 kg. Zalecono konsultację kardiologiczną z echokardiografią, pełne USG klatki piersiowej i jamy brzusznej, badanie kału w kierunku inwazji nicieni płucnych i test Knotta w celu wykrycia mikro­filarii.

Echokardiografia wykazała zaciskające zapalenie osierdzia. Poza tym nie znaleziono wskazań do leczenia kardiologicznego. W badaniu USG klatki piersiowej też nie stwierdzono nieprawidłowości, podobnie jak w jamie brzusznej.