17 lipca 2024

Deksmedetomidyna podawana doustnie wywołuje wymioty u kotów

Deksmedetomidyna podawana doustnie w dawce 20 μg/kg niezawodnie wywołuje wymioty w niewielkiej grupie kotów i może być skuteczną i bezpieczną metodą u kotów bez znanych chorób współzawodniczych sercowo-naczyniowych.

Indukcja wymiotów u kotów jest na ogół trudniejsza niż u psów, a wskaźniki powodzenia wynoszą od 43 do 75%. Jest powszechnie wskazana dla kotów, które połknęły toksyczne substancje lub ciała obce, które mogą potencjalnie zagrażać życiu lub powodować znaczną zachorowalność.

W nowej serii przypadków, opublikowanej w czasopiśmie „Journal of Feline Medicine and Surgery”, przetestowano nową drogę podawania deksmedetomidyny w celu wywołania wymiotów u małej grupy kotów.

Środki wymiotne zwykle stosowane u kotów obejmują doustny nadtlenek wodoru, chlorowodorek ksylazyny podawany dożylnie (IV) lub domięśniowo (IM), chlorowodorek deksmedetomidyny podawany domięśniowo lub dożylnie. Postawiono hipotezę, że doustne podawanie agonistów α2 kotom może wywoływać wymioty w sposób bardziej niezawodny niż w przypadku podawania dożylnego lub domięśniowego.

W nowym badaniu sześciu samcom kotów domowych krótkowłosych podawano doustnie 20 μg/kg deksmedetomidyny za pomocą strzykawki umieszczonej na tylnej części języka i bez wysiłku (np. trzymania pyska zamkniętego) w celu zachęcenia do połykania. Dawkę podawano po stwierdzonym lub podejrzewanym spożyciu toksyny z płatków lilii, paracetamolu (paracetamolu), kwasu acetylosalicylowego (aspiryny) lub cebuli.

Wymioty udało się wywołać u pięciu z sześciu kotów. U trzech kotów odnotowano czas od podania do wymiotów z czasem 12, 20 i 20 minut. Czas od spożycia toksyny do jej prezentacji wynosił od 0,5 do 3 godzin, przy medianie 1 godziny. Kotu, który nie wymiotował po deksmedetomidynie, podawano hydromorfon podskórnie po odwróceniu deksmedetomidyny, ale to również nie wywołało wymiotów. U czterech z pięciu kotów, u których wymioty zakończyły się sukcesem, nie zgłoszono żadnych objawów klinicznych odpowiadających spożyciu toksyny.

Podawanie deksmedetomidyny doustnie może być łatwiejsze niż wstrzyknięcie domięśniowe, szczególnie jeśli koty są zestresowane. Uspokajające działanie α2 agonistów może przyczynić się do zmniejszenia stresu i umożliwić dodatkową diagnostykę lub interwencje, takie jak umieszczenie cewnika dożylnego.

Use of orally administered dexmedetomidine to induce emesis in cats - Kathleen M Maxwell, Adesola Odunayo, Charlotte Wissel, 2024 (sagepub.com)

Rola stresu oksydacyjnego w przewlekłej chorobie nerek u psów i kotów

Zaburzenia metaboliczne i stres oksydacyjny w kardiomiopatii przerostowej u kotów

Relacja z XVIII Międzynarodowego Kongresu Rozrodu Małych Zwierząt: Płodność, Ciąża, Noworodek