Sześciomiesięczny owczarek szetlandzki o masie 7,7 kg bez wcześniejszych oznak choroby został przywieziony do kliniki, ponieważ właściciele po powrocie do domu stwierdzili u niego brak reakcji na bodźce.

Historia choroby

Przed przywiezieniem psa do kliniki właściciele znaleźli dowody, że pies w ciągu ostatnich sześciu godzin zjadł zawartość fiolki z 10-miligramowymi tabletkami baklofenu. Zwierzę połknęło 16 tabletek, co równa się dawce 20,7 mg/kg m.c. baklofenu.

Badanie kliniczne

Po przyjeździe do kliniki pies znajdował się w pozycji bocznej i nie reagował na bodźce, co jakiś czas jednak słychać było wokalizację. Badanie kliniczne wykazało łagodną hipotermię (37,5°C przy normie 38,5-39°C), nadmierne ślinienie oraz umiarkowany rzadkoskurcz (70 uderzeń na minutę przy normie 110-120). Ciśnienie tętnicze krwi było w normie. Wyniki EKG, badania morfologicznego oraz biochemicznego krwi nie odbiegały od normy. Znaleziono jedną tabletkę baklofenu przyczepioną do sierści na kończynie piersiowej psa, a więc przyjęta dawka wynosiła 19,4 mg/kg m.c.

Leczenie

Na podstawie wyniku badania klinicznego i dowodów na połknięcie leku przez psa rozpoznano zatrucie baklofenem.

Postępowanie wstępne

W początkowej fazie leczenia wdrożono podawanie płynów dożylnie (0,9% NaCl w dawce 60 ml/kg m.c./dzień). Pies co jakiś czas odzyskiwał przytomność, dlatego podano leki przeciwwymiotne (maropitant 1 mg/kg m.c. podskórnie), aby zmniejszyć ryzyko wymiotów oraz zapalenia płuc na skutek aspiracji treści pokarmowej.

Na początku rozważano detoksykację za pomocą podania węgla aktywowanego, w końcu jednak z tego zrezygnowano ze względu na ryzyko aspiracji treści do płuc. Zamiast tego zalecono podanie dożylne emulsji lipidowej (ILE). Z wcześniejszych doświadczeń wynikało, że takie postępowanie może spowodować skrócenie czasu występowania objawów klinicznych przy zatruciu baklofenem.¹

Przed podaniem pierwszej dożylnej dawki emulsji lipidowej u psa wystąpiły drgawki, które szybko opanowano za pomocą pojedynczej dawki diazepamu (0,5 mg/kg m.c. dożylnie). Zauważono również, że pogłębił się rzadkoskurcz – aż do 40 uderzeń na minutę – oraz wystąpiły napadowe dodatkowe pobudzenia komorowe. Podanie psu pojedynczej dawki atropiny 0,5 ml (0,03 mg/kg m.c. dożylnie) natychmiast poprawiło pracę serca i spowodowało ustąpienie dodatkowych skurczy komorowych. Podjęto próbę włożenia rurki dotchawiczej, nie było to jednak możliwe ze względu na silny odruch przełykania i gryzienia rury.

Pierwsze podanie ILE