Samoistne przewlekłe uszkodzenie nabłonka rogówki, inaczej nawracający ubytek nabłonka przedniego rogówki, jest jedną z najczęściej występujących postaci wrzodu gałki ocznej u psów w średnim wieku wszystkich ras. Cechą charakterystyczną tej choroby jest zaburzenie powstawania prawidłowych kompleksów adhezyjnych (hemidesmosomów i włókien kotwiczących w błonie podstawnej) pomiędzy nabłonkiem rogówki a jej zrębem.¹ Wykonanie niewielkich nakłuć lub liniowych nacięć w powierzchownej części zrębu rogówki pozwala na wniknięcie komórek nabłonka do nieprawidłowej zhialinizowanej warstwy zrębu, którą można zaobserwować w badaniu histologicznym próbek pobranych od chorych zwierząt.¹ Nakłucie przedniego zrębu rogówki zwiększa ilość zewnątrzkomórkowych białek (np. kolagenu typu IV, lamininy i fibronektyny), które są niezbędne do odpowiedniego przylegania nabłonka (białka te są często nieobecne w zmianach towarzyszących samoistnemu przewlekłemu uszkodzeniu nabłonka rogówki).²

Z doświadczenia autorek wynika, że nakłucie przedniego zrębu rogówki skutkuje mniejszym bliznowaceniem w porównaniu z keratotomią kratkową. Oba te zabiegi mają jednak ten sam mechanizm i mogą być sklasyfikowane do jednej grupy. Wrzody towarzyszące samoistnemu przewlekłemu uszkodzeniu nabłonka rogówki trudno się goją, a ich leczenie może trwać od kilku tygodni do kilku miesięcy. W przypadku nieprawidłowego postępowania lub niepodjęcia leczenia w ogóle, ubytki te mogą goić się nawet przez rok.