Atopowe zapalenie skóry jest powszechną i często frustrującą dermatozą psów. Poniżej przedstawiono i porównano trzy różne sposoby leczenia tej choroby, w tym dwa stosowane standardowo i jeden wprowadzony stosunkowo niedawno.

Atopowe zapalenie skóry jako forma nadwrażliwości na alergeny środowiskowe u psów występuje powszechnie. Do niedawna lekami najczęściej stosowanymi w leczeniu świądu towarzyszącego atopii psów były glikokortykosteroidy oraz cyklosporyna (Atopica – Novartis Animal Health). W ostatnim czasie jednak do użytku weterynaryjnego dopuszczono nowy preparat przeciwświądowy – oklacytynib (Apoquel – Zoetis). W niniejszym artykule pokrótce opisano i porównano właściwości glikokortykosteroidów, cyklosporyny oraz oklacytynibu jako leków przeznaczonych do zwalczania świądu u psów z atopowym zapaleniem skóry.

Świąd u psów

W ciągu ostatniej dekady stan wiedzy na temat patogenezy atopowego zapalenia skóry u psów znacząco się poszerzył.¹ Szczegółowe przedstawienie aktualnych schematów diagnostycznych u psów ze świądem, czynników etiologicznych świądu, jak również szczegółowej patofizjologii atopowego zapalenia skóry u psów wykracza poza zakres niniejszego opracowania. Obok można jednak znaleźć algorytm postępowania diagnostycznego w przypadku świądu u psów.

Leczenie atopowego zapalenia skóry u psów jest wielokierunkowe i zazwyczaj obejmuje postępowanie miejscowe, immunoterapię swoistą, unikanie czynników powodujących zaostrzenie choroby (zapobieganie inwazji pcheł), odbudowę bariery naskórkowej oraz wprowadzenie odpowiednich leków przeciwświądowych działających ogólnie.² Należy podkreślić, że zwalczanie świądu u psa z atopią jest kluczowym elementem leczenia, decydującym o komforcie życia zwierzęcia i jego właściciela.³ Niezbędne jest nawiązanie dobrej komunikacji z właścicielem, poinformowanie go o złożoności atopowego zapalenia skóry u psów oraz podkreślenie konieczności wielokierunkowego postępowania.

Glikokortykosteroidy w przypadku atopii u psów odznaczają się dobrze udokumentowanym działaniem przeciwświądowym.^3,4,5 Ponieważ jednak długotrwałemu stosowaniu leków z tej grupy towarzyszą powszechnie znane działania niepożądane, ważne jest dążenie do zmniejszenia ich dawek oraz częstotliwości stosowania. Mimo że leki przeciwhistaminowe w formie monoterapii mają słabe właściwości przeciwświądowe,⁵ połączenie alimemazyny z prednizolonem często pozwala na ograniczenie dawki glikokortykosteroidu.⁶ Podobnym efektem mogą odznaczać się nienasycone kwasy tłuszczowe, ich optymalne dawkowanie oraz najbardziej odpowiednia postać stale jednak pozostają przedmiotem dyskusji.⁷