Cassidy, 4-letnia wysterylizowana suka rasy golden retriever, bawiła się w ogrodzie, podczas gdy jej właściciel zajmował się roślinami. Mniej więcej po godzinie właściciel zauważył, że pies bardzo silnie drży i prawie nie jest w stanie chodzić. Z jamy ustnej zwierzęcia wypływały pasma śliny, pojawiła się też wodnista biegunka. W samochodzie w drodze do lecznicy Cassidy zwymiotowała niewielką ilością brudu. Po przybyciu na miejsce pies był tak słaby, że nie mógł się podnieść.

Przegląd możliwych czynników toksycznych

Pod uwagę brane były cztery czynniki toksyczne:

• pestycydy organofosforowe
• preparaty metaldehydowe, stosowane do zabijania ślimaków
• mikotoksyny powodujące drgawki, występujące w spleśniałym jedzeniu
• grzyby ogrodowe – Amanita (izoksazole), grzyby psylocybinowe (halucynogenne).

Właściciel wspomniał, że miesiąc wcześniej zastosował w ogrodzie nawóz do róż, który chronił je również przed mszycami. Przed paroma tygodniami rozsypał też preparat przeciw ślimakom. Zadzwonił do domu i sprawdził skład obu preparatów – nawóz zawierał 1% disulfotonu, a środek na ślimaki – 2% metaldehydu. Właściciel nie zauważył, aby pies coś połknął, ponieważ był zbyt zajęty pracą w ogrodzie.

Wstępne postępowanie diagnostyczne

Podczas badania klinicznego Cassidy miała rzadkoskurcz (liczba uderzeń serca wynosiła 53 na minutę), intensywnie się śliniła, a liczba oddechów na minutę zwiększyła się do 60. Oddychaniu towarzyszyła średnio nasilona duszność oraz głośne szmery w płucach. Drżenia nadal występowały, a pies nie mógł się podnieść. Temperatura ciała wynosiła 40,8°C. Zwierzę kilka razy wymiotowało, a po pomiarze temperatury pojawiła się krwista biegunka.

Z opisu toksyny, która prawdopodobnie spowodowała zatrucie, wynikało, że disulfoton (Di-Syston – Bayer CropScience) jest insektycydem organofosforowym o wąskim marginesie bezpieczeństwa. Objawy obserwowane u psa były typowe dla wszystkich wymienionych wcześniej toksyn, rzadkoskurcz jest jednak charakterystyczny dla związków organofosforowych.