Niespodziewane powikłania mogą zaskoczyć nawet doświadczonego stomatologa weterynaryjnego. Zawsze rozważaj skierowanie pacjenta na złożone zabiegi chirurgiczne do specjalisty, aby nie okazało się, że podjąłeś się wyzwania, które jest dla ciebie zbyt trudne. 

W poprzednim numerze przedstawiliśmy dwa trudne przypadki z zakresu stomatologii weterynaryjnej (WpD listopad 2015, „Chirurgia jamy ustnej – trudne przypadki w stomatologiiƒ”). W niniejszym, drugim artykule z tej serii omawiamy skomplikowane przypadki chirurgiczne dotyczące jamy ustnej ze szczególnym podkreśleniem konieczności skierowania pacjenta do specjalisty. Jeżeli twoje umiejętności w zakresie stomatologii weterynaryjnej nie są naprawdę doskonałe, lepiej kierować złożone lub nietypowe przypadki wymagające zabiegu chirurgicznego w jamie ustnej do specjalistów.

Zatrzymany kieł u kota i wynikające z tego powikłania

Kot domowy krótkowłosy w wieku 2,5 roku trafił do lekarza weterynarii z powodu obecności tworu tkankowego znacznych rozmiarów w miejscu brakującego prawego kła szczęki (104). Z wywiadu nie udało się uzyskać informacji, czy w tym miejscu w ogóle kiedykolwiek był ząb. Zmiana była chełbocząca i miała kostną krawędź dookoła podstawy (ryc. 1). Po wykonaniu radiogramów stomatologicznych stwierdzono obecność kła w prawej części szczęki (ryc. 2). Wierzchołkowo kieł rozciągał się do wysokości rozwidlenia korzenia czwartego prawego zęba przedtrzonowego szczęki (108). Wstępnym rozpoznaniem była torbiel zębopochodna związana z obecnością zatrzymanego kła. Deformacja powstała najprawdopodobniej wskutek drażnienia przez torbiel dziąsła i kości w tym miejscu. 

Postępowanie chirurgiczne było podobne jak w przypadku ekstrakcji kła szczęki, z przyśrodkowym pionowym cięciem odbarczającym oraz dalszym cięciem kopertowym w rowku dziąsłowym (ryc. 3). Kostna krawędź tworu została usunięta przy jego podstawie, co ułatwiło odsłonięcie zęba. Dalsza część torbieli rozciągała się dobrzusznie w stosunku do oczodołu (ryc. 4). Kość przylegająca do jamy nosowej oraz doogonowy zachyłek szczęki uległy zniszczeniu. Wewnątrz zmiany nie stwierdzono obecności płynu. Była ona wyścielona tkanką włóknistą, typową dla tkanki tworzącej torbiel (ryc. 5).