Podwyższone ciśnienie wewnątrzgałkowe uważa się obecnie za czynnik ryzyka rozwoju jaskry, a nie za parametr umożliwiający rozpoznanie choroby. 

Jaskra jest złożoną i często frustrującą przyczyną utraty wzroku u małych zwierząt. Patogeneza choroby nie jest w pełni poznana, końcowym stadium jest jednak zawsze zaburzenie czynności komórek zwojowych siatkówki, uszkodzenie nerwu wzrokowego i utrata wzroku.

Objawy kliniczne jaskry obserwowano u ludzi bez znaczącego wzrostu ciśnienia wewnątrzgałkowego, a zaburzenia mikrokrążenia nerwu wzrokowego oraz upośledzenie działania komórek zwojowych siatkówki stwierdzano u psów rasy beagle z dziedziczną jaskrą jeszcze przed wzrostem ciśnienia wewnątrzgałkowego. Z tego względu podwyższone ciśnienie wewnątrzgałkowe uważa się obecnie za czynnik ryzyka rozwoju jaskry, a nie za parametr umożliwiający rozpoznanie choroby.^1-4

Co więcej, jaskra jest postrzegana jako grupa wielu chorób o wspólnych objawach, a nie odrębna jednostka chorobowa. W medycynie człowieka jaskrę uważa się za chorobę neurozwyrodnieniową i chorobę mózgu, której czynnikami etiologicznymi są zmiany skurczowego ciśnienia krwi oraz zmiany ciśnienia śródczaszkowego.

Zaburzenia wytwarzania cieczy wodnistej

W prawidłowych warunkach ciecz wodnista produkowana przez nabłonek bezbarwnikowy ciała rzęskowego jest w procesie biernej dyfuzji i ultrafiltracji odprowadzana z gałki ocznej za pomocą wielu mechanizmów. U psów i kotów większość cieczy wodnistej wydostaje się z oka przez kąt tęczówkowo-rogówkowy i siateczkę beleczkową (droga konwencjonalna). Pozostała część opuszcza gałkę oczną drogą naczyniówkowo-twardówkową, zwaną drogą niekonwencjonalną.