Odpowiedź

Prawidłowa jest odpowiedź c) ząb wgłobiony.

Ząb wgłobiony jest to zaburzenie rozwojowe, w którego przebiegu dochodzi do wgłobienia tkanek do jamy zęba w czasie tworzenia się zębów stałych. Często w takich przypadkach zębina jest położona obwodowo, system kanałowy nie rozwija się prawidłowo, a wkrótce po wyrżnięciu zęba dochodzi do martwicy miazgi.

Do potwierdzenia rozpoznania zęba wgłobionego konieczne jest wykonanie badania histopatologicznego, ale wygląd korony, korzenia i systemu kanałowego jest istotnym elementem rozpoznania. U zwierząt chorych często widoczne są nieprawidłowości w obrębie korony zęba oraz szorstka lub nieregularna powierzchnia szkliwa w okolicy furkacji.

W badaniu radiologicznym obserwuje się zbieżny przebieg korzeni zęba (w prawidłowych warunkach korzenie przebiegają rozbieżnie). System kanałowy może być niewyraźny lub niedrożny w niektórych okolicach.

Postępowanie w przypadku zębów wgłobionych polega na leczeniu endodontycznym lub ekstrakcji. Leczenie endodontyczne może być trudne ze względu na częste nieprawidłowości systemu kanałowego, a co za tym idzie – trudności w ustaleniu przebiegu kanałów i ich skutecznym leczeniu. Przy podejrzeniu zęba wgłobionego leczenie endodontyczne może zapobiec martwicy miazgi oraz następczemu zakażeniu.

W opisanym przypadku doszło do znacznego ubytku kości wyrostka zębodołowego ze względu na przewlekłe zakażenie. W takiej sytuacji konieczne jest zachowanie ostrożności przy ekstrakcji zębów, aby zapobiec patologicznym złamaniom żuchwy.

Jeżeli kość zaczyna się goić, rokowanie co do zachowania stabilności i siły żuchwy jest dobre. Wykonanie przeszczepu kości w obrębie zębodołu może wspomóc proces gojenia.