Różnicowanie tych dwóch zaburzeń ortopedycznych bywa trudne. Spośród technik diagnostycznych wyjątkowo przydatny może być test siadania.

Różnicowanie zerwanego więzadła krzyżowego i dysplazji stawów biodrowych bywa skomplikowane, jeśli nie frustrujące. W jednym z badań 32% psów skierowanych na zabieg korekcji dysplazji tak naprawdę miało zerwane więzadło krzyżowe.¹ Artykuł opisuje, jakie są różnice między tymi dwiema jednostkami chorobowymi oraz jak zwykła komenda „siad” może dostarczyć przydatnych wskazówek.

Zerwanie więzadła krzyżowego doczaszkowego

Zaawansowanie kulawizny zależy od tego, w jakim stopniu zostało zerwane ścięgno. U psów z ustabilizowanym częściowym przerwaniem jego ciągłości kulawizna może być nieznaczna i zauważalna tylko po okresach większego wysiłku. U psów z całkowitym przerwaniem więzadła kulawizna początkowo jest znacznie nasilona, bez obciążania chorej kończyny, po czym przechodzi w średnio lub bardzo nasiloną z obciążaniem kończyny.

U 37-48% psów w ciągu 6-17 miesięcy od ustalenia pierwotnego rozpoznania dochodzi do przerwania ciągłości więzadła krzyżowego pobocznego.¹ Podczas badania naderwania mogą być obustronne, co objawia się u psa typowym neurologicznym, nierównym chodem.

W oczywistych przypadkach kluczem do rozpoznania przerwania więzadła krzyżowego doczaszkowego jest dodatni odruch piszczelowy i rzepkowy. A co z mniej oczywistymi przypadkami?

Badanie kliniczne

Badanie ortopedyczne ujawnia ból o różnym nasileniu podczas zginania i prostowania kolana, krepitację i możliwe „klikania” związane z rozdarciem łąkotki.

U pacjentów z częściowym przerwaniem ścięgna reakcja bólowa pojawia się, kiedy staw jest całkowicie wyprostowany. W przewlekłych przypadkach można zauważyć zaniki mięśniowe oraz znaczące zwłóknienie (podpieranie przyśrodkowe) po przyśrodkowej stronie kolana. Podparcie przyśrodkowe jest prawie zawsze objawem patognomonicznym zerwania więzadła krzyżowego doczaszkowego. Jedynym innym przypadkiem, gdy występuje podpieranie przyśrodkowe, jest zerwanie więzadła pobocznego przyśrodkowego, któremu towarzyszy zwichnięcie kolana, a nie tylko klasyczna kulawizna.