Jak wykonać zabieg uretrostomii kroczowej? Która technika pozwala ograniczyć ryzyko powikłań i co zrobić w przypadku ich wystąpienia?

Uretrostomia kroczowa jest chirurgiczną metodą postępowania w przypadku niedrożności cewki moczowej u kotów z powikłanym lub nawracającym zespołem urologicznym. Operacja pozwala na długookresowe utrzymanie dobrej jakości życia pacjentów (według oceny właścicieli), a odsetek nawrotów jest niski. Mimo to zabieg jest obarczony ryzykiem powikłań śród- lub pooperacyjnych. Powikłań tych można jednak uniknąć, stosując odpowiednią technikę chirurgiczną oraz właściwy sprzęt.

Tradycyjna technika uretrostomii kroczowej

Krok 1. Zwierzę należy ułożyć w pozycji kroczowej. Okolicę pod doczaszkową powierzchnią ud trzeba wyścielić, aby zapobiec uszkodzeniu struktur naczyniowo-nerwowych podczas unieruchomienia. Pole operacyjne należy przygotować aseptycznie, co zazwyczaj wymaga usunięcia cewnika, jeśli założono go przed operacją.

Krok 2. Po obłożeniu pola chirurgicznego serwetami należy założyć i umocować cewnik. Autor preferuje cewnik w rozmiarze 5 Fr z czerwonej gumy, który mocuje szwem typu finger trap* lub przytwierdza do prącia za pomocą kleszczyków tkankowych Allisa. Użycie kleszczyków pozwala na manipulowanie prąciem i utrzymanie naprężenia podczas zabiegu. Bardzo przydatny w tym przypadku jest jałowy marker, który umożliwia zaplanowanie linii cięcia. Przebiega ona wrzecionowato wzdłuż prącia i krocza, a kończy się co najmniej 1 cm dobrzusznie od odbytu (ryc. 1).

Krok 3. Po wykonaniu nacięcia skalpelem należy przeciąć tkankę podskórną, aż do momentu wyizolowania prącia (ryc. 2). Preparowanie tkanek powinno się rozpocząć po stronie bocznej, odciągając prącie w stronę przeciwną w celu uzyskania napięcia i lepszej widoczności w okolicy preparowanej. Autor preferuje użycie do preparacji nożyczek tenotomicznych, ponieważ ich delikatne, tępe końcówki dobrze sprawdzają się w tej okolicy.

Krok 4. W przypadku wykonywania zabiegu bez asysty, po wstępnej preparacji warto założyć rozwieracz samotrzymający (rozwieracz Lone Star lub kilka rozwieraczy pediatrycznych Gelpi). Przy odpowiednim rozwarciu można wymacać mięśnie kulszowo-jamiste, które mają swoje przyczepy na kości kulszowej po obu stronach prącia (ryc. 3). Mięśnie należy wyizolować i oddzielić od kości za pomocą podważki okostnowej albo skalpela. Można również przeciąć je elektrokauterem, by zminimalizować krwawienie.

Pełne cięcie uzyskuje się, gdy można bez oporu włożyć palec do kanału miednicy, bocznie do prącia. Postępowanie to należy powtórzyć po przeciwległej stronie prącia.