Moją pacjentką jest 10-letnia sterylizowana suka rasy cocker spaniel o masie ciała 13,6 kg, u której przez całe życie utrzymuje się świąd. W leczeniu stosowano z przerwami prednizon. Według właściciela podawanie 5 mg prednizonu na tydzień łagodzi objawy świądu. Właściciel twierdzi jednak, że pies cały czas dyszy. Trudno ustalić, czy u zwierzęcia występuje wielomocz lub nadmierne pragnienie. Nie obserwuje się natomiast wyłysień ani obwisłego brzucha.

Wyniki badania biochemicznego surowicy są w normie, oprócz aktywności fosfatazy zasadowej, która wynosi 1499 IU/L (wartości prawidłowe = 10-129 IU/L). Test hamowania małą dawką deksametazonu wykazał, że podstawowe stężenie kortyzolu wynosi 5,1 µg/dl. Po czterech godzinach od podania deksametazonu stężenie kortyzolu spadło poniżej 1 µg/dl, a po 8 godzinach wynosiło 1,5 µg/ /dl (według laboratorium zakres wartości prawidłowych osiem godzin po podaniu małej dawki deksametazonu wynosi < 2 µg/ /dl; z moich notatek z pana wykładu wynika, że prawidłowe wartości oscylują < 1 µg/ /dl). Stosunek kortyzolu do kreatyniny w moczu psa wynosi 3,6, ciężar właściwy moczu – 1,029, a wyniki badania moczu są prawidłowe. Jak mam interpretować wyniki tych badań diagnostycznych?

Jest mało prawdopodobne, by leczenie małymi dawkami prednizonu było przyczyną dyszenia, które zauważył właściciel. Wyniki testu hamowania małą dawką deksametazonu oraz stosunek kortyzolu do kreatyniny w moczu są w normie (stosunek kortyzolu do kreatyniny w moczu poniżej 13 jest uważany za prawidłowy). Bardzo istotne jest, aby interpretować wyniki badań endokrynologicznych zgodnie z laboratoryjnymi zakresami referencyjnymi. Ciężar właściwy moczu wynoszący 1,029 nie wskazuje również na wielomocz, nadmierne pragnienie czy nadczynność kory nadnerczy. Na tym etapie wyniki badań laboratoryjnych nie przemawiają więc za występowaniem nadczynności kory nadnerczy.

Zaleciłbym stałe monitorowanie stanu pacjenta w celu wykrycia jakiegokolwiek nasilenia objawów klinicznych. Podwyższona aktywność fosfatazy zasadowej może być związana z długotrwałym stosowaniem prednizonu, rozważyłbym jednak badanie USG jamy brzusznej, aby wykluczyć inne przyczyny, oraz RTG klatki piersiowej w celu wykrycia przyczyny dyszenia. W przypadku pojawienia się dodatkowych objawów nadczynności kory nadnerczy, powtórzyłbym test hamowania małą dawką deksametazonu, najlepiej cztery do sześciu tygodni po zaprzestaniu podawania prednizonu.

Veterinary Medicine • Vol 105, No 10, October 2010, p. 458

David S. Bruyette, DVM, DACVIM
VCA West Los Angeles Animal Hospital, 1818 S. Sepulveda Blvd., West Los Angeles, CA 90025
Veterinary Diagnostic Investigation and Consultation, 26205 Fairside Road, Malibu, CA 90256