Do mojej lecznicy trafił 6-letni, otyły (51 kg), wykastrowany pies rasy labrador. Właściciel zaobserwował u zwierzęcia senność, częściowy brak apetytu, utratę masy ciała (4,5 kg w 3 miesiące) oraz silne dyszenie. Stwierdził również, że pies pije więcej wody. Badanie krwi wykazało umiarkowaną erytrocytozę, limfopenię oraz eozynopenię. Aktywność fosfatazy zasadowej w surowicy wynosiła 395 mU/ml, a stężenie glukozy utrzymywało się na poziomie 310 mg/dl. Stwierdzono glikozurię (4+) oraz ciężar właściwy moczu o wartości 1,014. Stosunek kortyzolu do kreatyniny w moczu wynosił 2,96. Czy w takiej sytuacji należy kontynuować diagnostykę pod kątem nadczynności kory nadnerczy, czy może zająć się leczeniem cukrzycy i stopniowym obniżaniem masy ciała psa?
Jest to bardzo dobre pytanie i częsty problem kliniczny. Zazwyczaj należy zająć się unormowaniem cukrzycy przed rozpoczęciem diagnostyki nadczynności kory nadnerczy. Wartość stosunku kortyzolu do kreatyniny w moczu u tego psa jest właściwa, jednak cukrzyca oraz wiele innych zaburzeń niezwiązanych z korą nadnerczy mogą wpływać na oś przysadka–nadnercza, doprowadzając do fałszywie dodatnich wyników stosunku kortyzolu do kreatyniny w moczu, testu stymulacji ACTH oraz testu hamowania niską dawką deksametazonu. W tym przypadku zająłbym się leczeniem cukrzycy i dopiero w momencie uzyskania prawidłowej glikemii rozpocząłbym diagnostykę towarzyszącej nadczynności kory nadnerczy. Jeżeli są wskazania, by ocenić działanie osi przysadkowo-nadnerczowej, wykonałbym najpierw test stymulacji ACTH, ponieważ towarzyszące zaburzenia wpływają na niego w najmniejszym stopniu.
Veterinary Medicine • Vol 106, No 2, February 2011, p. 70
David S. Bruyette, DVM, DACVIM
VCA West Los Angeles Animal Hospital, 1818 S. Sepulveda Blvd., West Los Angeles, CA 90025
Veterinary Diagnostic Investigation and Consultation, 26205 Fairside Road, Malibu, CA 90256
