U kotów z idiopatycznym zapaleniem pęcherza moczowego często występują współistniejące zaburzenia wielonarządowe, dlatego należy spojrzeć na pacjenta szerzej, nie ograniczając się do układu moczowego, oraz poszukiwać odpowiedzi na pytania dotyczące rozpoznania i leczenia również w środowisku kota.

Lekarze weterynarii coraz częściej zalecają właścicielom kotów, aby nie wypuszczali ich poza mieszkanie i w ten sposób ograniczali ryzyko kontaktu z czynnikami zakaźnymi i urazów będących skutkiem potrącenia przez samochód lub spotkania z innymi zwierzętami. W przypadku niektórych kotów taka rada może jednak okazać się nie do końca korzystna lub nawet szkodliwa. Już w 1925 roku pojawiła się sugestia, że „zbyt silne przywiązanie kota do domu” zwiększa ryzyko wystąpienia u zwierzęcia objawów choroby dolnych dróg moczowych (ang. lower urinary tract signs, LUTS).¹

Prowadzono badania nad zależnością pomiędzy różnymi czynnikami związanymi z utrzymywaniem kotów w domu a występowaniem LUTS. W pewnych badaniach wykazano, że zbyt duża masa ciała i brak aktywności fizycznej zwiększają ryzyko wystąpienia choroby, co więcej – koty, które miały dostęp wyłącznie do kuwet w mieszkaniu, były objęte większym ryzykiem wystąpienia LUTS niż koty, które miały możliwość załatwiania się poza domem.² Udowodniono też, że przebywanie z innymi kotami także zwiększa częstotliwość występowania LUTS, co sugeruje, że w patogenezie rozwoju tych objawów rolę mogą odgrywać interakcje społeczne pomiędzy zwierzętami lub czynnik zakaźny przekazywany drogą poziomą.^2,3 Argumentami przemawiającymi przeciw tezie o roli czynnika zakaźnego w występowaniu LUTS są: brak różnic w częstotliwości izolacji patogenów wirusowych pomiędzy osobnikami z objawami chorobowymi a grupami kontrolnymi oraz wzrost ryzyka proporcjonalny do czasu spędzanego wewnątrz mieszkania.