Artykuły zamieszczone w tym numerze WpD omawiają problem bardzo powszechnie występujący w naszych praktykach weterynaryjnych, a mianowicie FLUTD (feline lower urinary tract disease). W literaturze spotykamy się z licznymi synonimami tej choroby – uropatia obstrukcyjna kotów, idiopatyczny krwiomocz kotów, idiopatyczna choroba dolnych dróg moczowych. Mianem tym określało się zespół chorobowy u kotów (głównie samców), na który składają się: kamica moczowa, zapalenie pęcherza moczowego i zapalenie cewki moczowej. Zapalenie najczęściej ma charakter idiopatyczny lub – jak się coraz częściej określa – śródmiąższowy. Skutkiem tych chorób jest bardzo często zatkanie cewki moczowej i rozwój ostrej azotemii. Wielu autorów coraz to nowszych doniesień naukowych prześciga się w pomysłach, co wywołuje chorobę, jak jej zapobiegać i najważniejsze – jak ją leczyć.

Artykuł Elizabeth J. Thomovsky opisuje postępowanie przy najczęstszych powikłaniach występujących przy niedrożności cewki moczowej. Do niedrożności cewki moczowej może dochodzić u kotów z kamicą układu moczowego, jak również z idiopatycznym zapaleniem pęcherza moczowego, gdy cewka ulega zatkaniu przez czop śluzowy stworzony z mukoprotein, komórek pęcherza moczowego oraz krwi. Nie można zapomnieć o urazach, w których może dojść do złamania kości miednicy i mechanicznego uszkodzenia cewki, powodującego niedrożność.

Autorka opisuje zaburzenia związane z niedrożnością cewki, gdy pacjent trafia do nas na dyżur, jak i te pojawiające się po udrożnieniu cewki i założeniu cewnika. Oba rodzaje zaburzeń zagrażają życiu zwierzęcia i wymagają szybkiej, fachowej pomocy weterynaryjnej. Najczęstszym powikłaniem, z jakim trafiają do nas pacjenci, jest azotemia zanerkowa, prowadząca wtórnie do azotemii przednerkowej. W badaniu laboratoryjnym stwierdzamy podwyższenie takich parametrów jak mocznik czy kreatynina. U większości pacjentów trafiających do nas z niedrożnością cewki moczowej zdąży się już rozwinąć różnego stopnia azotemia, mogąca dawać objawy ogólne w postaci posmutnienia, wymiotów czy odwodnienia. Do azotemii dołącza się z reguły hiperkaliemia, prowadząca do zaburzeń rytmu serca mogących być przyczyną śmierci zwierzęcia.