Po rozpoznaniu choroby, która występuje częściej, niż się uważa, należy podjąć decyzję, czy leczyć ją farmakologicznie, czy też chirurgicznie. Na szczęście przy właściwym postępowaniu terapeutycznym rokowanie w większości przypadków jest dobre.

W poprzednim artykule stwierdzono, że hiperaldosteronizm u kotów występuje częściej, niż dotąd sądzono, i że może być bardziej prawdopodobnym sprawcą nadciśnienia i hipokaliemii niż przewlekła choroba nerek. Po rozpoznaniu hiperaldosteronizmu na podstawie obrazu klinicznego, wyników badań laboratoryjnych i diagnostycznego obrazowania lekarz weterynarii ma do wyboru dwie drogi postępowania – leczenie farmakologiczne lub zabieg chirurgiczny.

Leczenie farmakologiczne

Leczenie farmakologiczne (tab. 1) nieprawidłowości klinicznych stwierdzonych w czasie rozpoznania jest wskazane u kotów z pierwotnym hiperaldosteronizmem spowodowanym obustronnymi zmianami w nadnerczach, nieoperacyjnym nowotworem jednego nadnercza, przy obecności przerzutów oraz w przypadkach, w których względy finansowe lub choroby współtowarzyszące nie pozwalają na przeprowadzenie zabiegu chirurgicznego.

Spironolakton i glukonian potasowy

Spironolakton jest antagonistą aldosteronu, wiążącym się z receptorowymi białkami cytoplazmatycznymi w komórkach kanalików dalszych i zbiorczych nerek, co doprowadza do zatrzymania potasu i wydalania sodu. W sytuacji gdy hipokaliemia jest oporna na działanie spironolaktonu, konieczne jest łączenie go z podawanym doustnie glukonianem potasowym.

Bezylan amlodypiny

Bezylan amlodypiny jest dihydropirynowym antagonistą kanału wapniowego, hamującym przezbłonowy napływ jonów wapnia do komórek. Działa także rozszerzająco na naczynia tętnicze, zmniejszając obwodowy opór naczyniowy, co skutkuje obniżeniem ciśnienia krwi.

Leki alternatywne

Zamiast spironolaktonu można zastosować amiloryd lub triamteren,^1,2 ale skuteczność ich działania u kotów, zwłaszcza w tej chorobie, nie została dobrze udokumentowana. Oba leki blokują kanały sodowe w komórkach kanalików dalszych, przez co zmniejsza się dostępność sodu dla pomp sodowo-potasowych oraz wydalanie potasu z moczem.

Monitorowanie

Dla każdego pacjenta należy indywidualnie dobierać skuteczne dawki leków, a zwłaszcza glukonianu potasowego. W tym celu, aż do osiągnięcia normalizacji stężenia potasu i ciśnienia krwi, między piątym a siódmym dniem po ostatniej modyfikacji dawki wykonuje się seryjne oznaczenia stężenia elektrolitów i ciśnienia. Gdy wyniki testów i obraz kliniczny wskazują na stabilizację stanu pacjenta, badania kontrolne powtarza się co trzy miesiące.