Biomarker może pomóc ocenić stan pacjentów z niewydolnością serca i chorobą dróg oddechowych.

Biomarkery sercowe odgrywają ważną rolę w medycynie człowieka, ułatwiając ustalenie rozpoznania choroby serca oraz pozwalając na dokładniejsze określenie rokowania dla pacjenta. W medycynie weterynaryjnej badano możliwość zastosowania wielu z nich, do tej pory jednak jedynym dostępnym testem komercyjnym jest oznaczenie N-końcowego propeptydu natriuretycznego typu B (NT-proBNP).

Stężenie tego biomarkera wzrasta wraz ze zwiększaniem się napięcia ściany serca. Innym powodem jego podwyższonego stężenia jest choroba nerek. Znaczenie NT-proBNP w medycynie weterynaryjnej małych zwierząt nadal pozostaje tematem wielu badań. Zagadnienie to było poruszane także w licznych streszczeniach projektów badawczych, przedstawionych podczas forum Amerykańskiego Weterynaryjnego Stowarzyszenia Chorób Wewnętrznych (ACVIM – American College of Veterinary Internal Medicine) w 2011 roku w Denver.

Ocena kotów z niewydolnością oddechową

Wykazano, że ocena stężenia NT-proBNP była skuteczna w różnicowaniu choroby serca od choroby dróg oddechowych u kotów skierowanych do klinik referencyjnych.¹ Przy wartości granicznej wynoszącej 265 pmol/l, oznaczenie to było w 90% czułą i w 88% swoistą metodą różnicowania kotów z zastoinową niewydolnością serca (ZNS) od kotów z dusznością na tle choroby układu oddechowego. To dobre rezultaty, ponieważ pozwalają przyjąć, że przy wartości NT-proBNP przekraczającej 265 pmol/l nie uda się rozpoznać ZNS tylko u jednego kota na 10 i tylko jeden kot na 10 z takim wynikiem będzie cierpiał na chorobę dróg oddechowych przebiegającą z dusznością.

Zakłada się, że oznaczenie to będzie najbardziej przydatne lekarzom internistom. Specjaliści mogą bowiem korzystać przy ustalaniu rozpoznania z wielu zaawansowanych testów diagnostycznych i swojego doświadczenia, a zatem test NT-proBNP może mieć dla nich mniejsze znaczenie.

W celu oceny tej hipotezy przeprowadzono wieloośrodkowe badanie, do którego włączono 47 lekarzy weterynarii internistów. Mieli oni za zadanie ocenić przypadki kliniczne za pomocą sondażu internetowego.² Lekarzy z doświadczeniem klinicznym od pięciu do dziesięciu lat poproszono o rozpoznanie ZNS lub pierwotnej choroby dróg oddechowych i ocenę stopnia pewności takiego rozpoznania (1 – najniższy, 10 – najwyższy). Informacje o pacjentach obejmowały wywiad, wyniki badania klinicznego, wyniki zdjęć radiograficznych i badania elektrokardiograficznego oraz rutynowych badań krwi. Połowa kotów cierpiała na ZNS, a połowa na chorobę układu oddechowego. Początkowo właściwe rozpoznanie udało się ustalić w 67,4 procentach przypadków ze stopniem pewności równym 6. Następnie lekarzom udostępniono wyniki testów NT-proBNP, które zwiększyły skuteczność diagnostyczną do 85,5 procent i pewność w ustaleniu rozpoznania do 8.