Czy pies cierpiący na priapizm jest skazany na amputację prącia? Artykuł ten opisuje dwa przypadki choroby, w których skuteczna okazała się farmakoterapia.

Priapizm jest zaburzeniem występującym u psów samców, w którym wzwód prącia utrzymuje się powyżej czterech godzin, mimo braku bodźca wywołującego podniecenie seksualne.¹ Długotrwałe narażenie prącia na kontakt z powietrzem i zastój krwi mogą doprowadzić do wysuszenia narządu oraz martwicy niedokrwiennej.

Do tej pory nie ustalono żadnej standardowej metody leczenia tej dolegliwości u psów. Jeżeli nie można usunąć pierwotnej przyczyny priapizmu, a prącie jest nieodwracalnie uszkodzone, konieczne jest wykonanie uretrostomii kroczowej i usunięcie prącia. Priapizm u ludzi jest skutecznie leczony za pomocą terbutaliny i agonistów β-adrenergicznych.^2-4 Artykuł ten opisuje przypadek dwóch psów skutecznie wyleczonych z priapizmu za pomocą terbutaliny i leków antycholinergicznych.

Przypadek 1.

Roczny pinczer miniaturowy trafił do lecznicy z powodu priapizmu utrzymującego się od trzech dni.

Wywiad

Właścicielka adoptowała psa ze schroniska miesiąc wcześniej. Przed adopcją zwierzę zostało odrobaczone i zaszczepione. Potem pies został poddany kastracji w tym samym schronisku. Zamiast szwów do zamknięcia ran pooperacyjnych użyto początkowo kleju tkankowego. Pies musiał być ponownie operowany z powodu otwarcia się ran.

Tydzień później właścicielka zostawiła psa w domu razem z niesterylizowaną suką. W czasie jej nieobecności pies wielokrotnie próbował pokryć sukę. Po powrocie właścicielka rozdzieliła zwierzęta. U psa zauważyła ospałość i wypadnięcie prącia. Zwierzę nie straciło apetytu, ale pojawiło się u niego nadmierne pragnienie.

Badanie kliniczne

Badanie ogólne wykazało bardzo dobry stan utrzymania psa. Masa ciała zwierzęcia wynosiła 2,7 kg. Stwierdzono jednak posmutnienie, odwodnienie (6-8%) oraz gorączkę (39,9°C). W badaniu jamy ustnej zaobserwowano umiarkowaną ilość kamienia nazębnego oraz suchość błon śluzowych. W trakcie oględzin okolicy zewnętrznych narządów płciowych prącie znajdowało się we wzwodzie, zaczynało wysychać i było zanieczyszczone. Odprowadzenie wypadniętego prącia było niemożliwe. Zaobserwowano obrzęk poniżej opuszki prącia. Gojenie rany pokastracyjnej przebiegało prawidłowo. Pies nie wykazywał objawów bólu w prąciu i okolicy pooperacyjnej. W badaniu klinicznym nie zaobserwowano żadnych innych zmian.

Wstępne badania diagnostyczne

W trakcie hospitalizacji wykonano badanie morfologiczne oraz biochemiczne krwi, a także badanie moczu (tab. 1). Badanie morfologiczne wykazało niedokrwistość, leukocytozę, monocytozę i trombocytozę. W badaniu biochemicznym stwierdzono azotemię, hi...