W leczeniu kotów z tym ciężkim, często śmiertelnym zarażeniem obiecujące wyniki daje nowy schemat postępowania.

Co lekarze praktycy powinni wiedzieć o drodze przenoszenia cytaukszoonozy, zwanej także gorączką rysi? Czy jest ona zoonozą? Która populacja kotów domowych jest najbardziej narażona na tę chorobę?

Cytaukszoonoza przenosi się poprzez ukąszenie kleszczy, zwłaszcza z gatunku Amblyomma americanum (ang. lone star tick). Choroba nie może przenosić się bezpośrednio z jednego kota na drugiego, nawet poprzez bliski kontakt.

Cytaukszoonoza nie jest chorobą odzwierzęcą. Wywołuje ją pierwotniak Cytauxzoon felis, którym zarażają się wyłącznie przedstawiciele rodziny Felidae. Choroba dotyka wszystkie kotowate. Zarażeniu mogą ulec rysie, pumy, a nawet tygrysy i lwy, ale czynnik chorobotwórczy nie przenosi się na zwierzęta nienależące do rodziny kotowatych.

Najbardziej narażone na zarażenie cytaukszoonozą są koty wychodzące z domu, żyjące w południowo-centralnych i południowo-wschodnich rejonach Stanów Zjednoczonych. Choroba występuje w okresie wiosennym, letnim i wczesną jesienią.

Jaka jest częstość występowania cytaukszoonozy w Stanach Zjednoczonych i w których rejonach Ameryki stwierdza się tę chorobę?

Pierwsze przypadki cytaukszoonozy stwierdzono w południowo-centralnych stanach USA – Missouri, Arkansas i Oklahomie. W chwili obecnej choroba znacznie rozszerzyła zasięg swojego występowania, atakując nowe rejony geograficzne, obejmujące wszystkie stany położone na wybrzeżu Oceanu Atlantyckiego oraz południowo-wschodnie, jak również południowo-centralne stany Ameryki Północnej. Pierwotniak został zidentyfikowany u rysi, stanowiących jego rezerwuar, żyjących daleko na północy, nawet na obszarach stanu Północna Dakota.