Farmakologia
Praktyczny przewodnik po lekach hamujących białkomocz u psów
Barrak Pressler
Powszechnie wiadomo, że prawidłowe leczenie psów z chorobami kłębuszków nerkowych wydłuża czas przeżycia takich pacjentów. Natomiast umiejętność użycia odpowiednich leków we właściwych dawkach nie jest już tak rozpowszechniona. Autor niniejszego artykułu, specjalista w zakresie chorób wewnętrznych, przedstawia argumenty za stosowaniem inhibitorów enzymu konwertującego angiotensynę oraz leków blokujących receptor angiotensyny II, proponując jednocześnie schemat leczenia takich przypadków.
Wzrost wewnątrzkłębuszkowego ciśnienia hydrostatycznego i zwiększona aktywność układu renina–angiotensyna–aldosteron (ryc. 1) są krótkotrwałymi korzystnymi mechanizmami, które wspierają przesączanie przez kłębuszkową barierę filtracyjną, spowalniając gromadzenie się toksyn mocznicowych u ludzi i zwierząt z chorobami nerek.1-3 Trwały wzrost stężeń angiotensyny II i aldosteronu w połączeniu z nadciśnieniem śródkłębuszkowym przyczynia się jednak do długotrwałego pogłębiania się choroby nerek poprzez nasilanie białkomoczu oraz pobudzanie śródmiąższowego włóknienia i proliferacji komórek mezangialnych, a więc zmian typowych dla końcowego stadium choroby nerek.3-5
Zwiększone wydalanie białek z moczem jest zaburzeniem charakterystycznym dla białkogubnych chorób nerek. Po wykluczeniu takich przedkłębuszkowych i zakłębuszkowych przyczyn białkomoczu jak guzy nowotworowe wytwarzające immunoglobuliny, hemoglobinuria, choroby kanalików nerkowych czy też jakakolwiek przyczyna zapalenia dolnych dróg moczowych (np. zakażenia bakteryjne lub kamica moczowa) można wstępnie rozpoznać chorobę kłębuszków nerkowych, jeżeli stosunek stężeń białka do kreatyniny w moczu utrzymuje się w sposób trwały na poziomie > 0,5.
Z badań wynika, że leczenie białkomoczu u zwierząt z chorobami nerek powinno być zapoczątkowane podaniem inhibitora ACE – zwykle enalaprylu – w dawce zależnej od aktualnego stężenia kreatyniny w surowicy pacjenta. Leki blokujące receptor angiotensyny II (sartany) mogą być przydatne w leczeniu wspomagającym, ale ich zastosowanie należy skonsultować wcześniej ze specjalistą. Algorytm pozwalający na szybkie zapoznanie się ze sposobem leczenia białkomoczu przedstawiono na stronie 33.
Farmakologiczne hamowanie układu renina–angiotensyna–aldosteron opóźnia rozwój azotemii i wydłuża czas przeżycia zarówno ludzi, jak i zwierząt z glomerulopatiami.6-9 Zastosowanie leków hamujących białkomocz zalecane jest wtedy, gdy stosunek stężeń...
Inhibitory ACE
Hamowanie aktywności enzymu konwertującego angiotensynę obniża stężenie angiotensyny II i aldosteronu we krwi, skutkiem czego zmniejsza się zarówno śródkłębuszkowe ciśnienie hydrostatyczne, jak i tętnicze ciśnienie krwi.11,12 Hamowanie aktywności ...
