Diagnostyka
Metoda Baermanna – wypróbuj ją w swojej lecznicy
Anne M. Zajac, Meriam Saleh
Niewielki kieliszek jednorazowego użytku oraz duża próbka kału zapewniają wysokie prawdopodobieństwo wykrycia niektórych nicieni u psów i kotów.
Badanie kału metodą flotacji wciąż pozostaje najlepszą techniką wykrywania najczęściej występujących nicieni u psów i kotów. Zarażenie niektórymi rzadziej występującymi nicieniami łatwiej i dokładniej wykrywa się jednak metodą Baermanna. Badanie wykrywa nie jaja, a larwy pierwszego pokolenia. Jest to prawdopodobnie najprostsza metoda wykrywania pasożytów oparta na cechach morfologicznych organizmów, mimo to w gabinetach weterynaryjnych wciąż wykonuje się ją rzadko.
Co jest wykrywane za pomocą badania?
Nicieniami najczęściej wykrywanymi za pomocą metody Baermanna są Aelurostrongylus abstrusus u kotów oraz Strongyloides stercoralis u psów. Dojrzałe formy Aelurostrongylus abstrusus bytują w oskrzelikach oraz przewodach pęcherzykowych. Zarażenie następuje poprzez połknięcie żywiciela pośredniego, jakim jest ślimak, lub żywiciela paratenicznego – ptaka bądź gryzonia. Objawy kliniczne zarażenia u kota są zróżnicowane – od kaszlu do ciężkiego odoskrzelowego zapalenia płuc.
Strongyloides stercoralis bytuje w jelicie cienkim. Do zarażenia psa dochodzi różnymi drogami, między innymi przez skórę, a u szczeniąt podczas ssania. Do objawów klinicznych zalicza się biegunkę, ale ze względu na fakt, że larwa migruje przez płuca, może też dochodzić do objawów ze strony układu oddechowego.
Jak wykonać badanie metodą Baermanna
Sprzęt
- Plastikowy jednorazowy kieliszek do wina z nóżką pustą w środku (kieliszek do wina jest lepszy niż kieliszek do szampana, którego dno jest płaskie)
- Materiał, w którym zostanie umieszczona próbka kału, na przykład gaza lub kawałek bawełnianego materiału
- Gumka recepturka
- Ołówek, wymazówka lub inne narzędzie do umocowania zapakowanej próbki
- Woda
- Pipeta lub inny przyrząd do pobierania larw
- Szkiełko mikroskopowe i nakrywkowe
- Płyn Lugola
Wykonanie
Krok 1. Umieścić 10-gramową lub większą próbkę kału na środku podwójnie złożonej gazy lub bawełnianego materiału (można użyć ściereczki kuchennej).
Krok 2. Związać rogi materiału wokół próbki kału, tak aby powstał woreczek, zabezpieczyć go dodatkowo gumką recepturką.
Krok 3. Przełożyć ołówek, wymazówkę lub inne narzędzie przez powstały węzełek i zawiesić woreczek z próbką kału nad kieliszkiem.
Krok 4. Wypełnić plastikowe naczynie letnią wodą z kranu. Należy upewnić się, że brzegi powstałego woreczka nie wystają po bokach kieliszka, w przeciwnym wypadku woda będzie wyciekać.
Krok 5. Pozostawić kieliszek na co najmniej 8 godzin, a najlepiej na całą noc.
Krok 6. Wyjąć i wyrzucić próbkę kału.
Krok 7. Za pomocą pipety lub 1-mililitrowej strzykawki z igłą pobrać niewielką ilość wody z samego dna kieliszka.
Krok 8. Umieścić kilka kropli na szkiełku mikroskopowym, nakryć szkiełkiem nakrywkowym i oglądać preparat pod mikroskopem. Larw należy szukać pod obiektywem 4×. Aby przyjrzeć się im z bliska, można zastosować większe powiększenia. Ze względu na ruchliwość larw zaleca się umieszczenie na brzegu szkiełka nakrywkowego kilku kropli płynu Lugola, tak aby móc ocenić ich cechy morfologiczne. Płyn rozprzestrzeni się po całym preparacie, zabijając larwy i utrwalając je w pozycji wyprostowanej. Płyn Lugola jest ogólnie dostępny w sprzedaży.
Metodę Baermanna wykorzystuje się także do wykrywania innych nicieni u psów, takich jak Crenosoma vulpis i Angiostrongylus vasorum, gatunki te występują jednak na bardzo ograniczonym obszarze Ameryki Północnej (tab. 1).
