W populacji młodych psów ras dużych i olbrzymich oraz mieszańców tych ras problemy ortopedyczne spotykane są powszechnie. Podłoże tych chorób najczęściej jest dziedziczne, ale niebagatelną rolę w nasileniu objawów i rozwoju choroby odgrywają czynniki żywieniowe i środowiskowe.

Wymienione w artykułach choroby kośćca są najczęstszą przyczyną kulawizny psów młodych, szybko rosnących. Typowy wiek, w którym pacjenci trafiają do lekarza, to 5.-7. miesiąc życia, czyli okres tzw. skoku wzrostowego. Głównym objawem niepokojącym, skłaniającym właściciela do wizyty z psem u lekarza, jest właśnie kulawizna, która najdotkliwiej dokucza psu po odpoczynku. W większości przypadków ustalenie prawidłowego rozpoznania jest możliwe na podstawie wywiadu, badania klinicznego oraz badań dodatkowych – głównie radiologicznych. Najtrudniejszym elementem badania jest zlokalizowanie miejsca bólu, pomimo że część pacjentów wykazuje kulawiznę 3. lub 4. stopnia, czyli bardzo silnie wyrażoną.

Zamieszczony w tab. 1 na str. 7 schemat postępowania przy rozpoznawaniu kulawizny u psów warto wzbogacić o obszerny wywiad, dotyczący nie tyko rasy i wieku psa, ale też środowiska, w którym zwierzę przebywa, oraz sposobu żywienia. Warto także dopytać, czy zwierzę było już leczone, a jeśli tak, jaki był efekt. Może to pomóc w różnicowaniu zmian pourazowych z problemami rozwojowymi.

Badanie, jak wspomniano w artykule, należy przeprowadzić w odniesieniu do całego psa, a nie tylko kończyny chorej. Konieczne jest porównanie kończyn względem siebie, co pozwala na wychwycenie różnic z obrysach stawów, ich ciepłocie, zakresie pracy i ewentualnej bolesności. Porównanie to powinno być także przeprowadzone w badaniu radiologicznym.

Choć pozornie to oczywiste, warto pamiętać, aby badanie palpacyjne przeprowadzać z wyczuciem, ponieważ zbyt silny ucisk może powodować ból w miejscu niedotkniętym chorobą i przejawiać się obroną ze strony zwierzęcia. Może to prowadzić do ustalenia...