W artykule przedstawiono przegląd literatury i wyjaśniono, co można (lub czego nie można) zrobić w przypadku leczenia pacjentów z obydwoma problemami.

„Paradoks otyłości” oznacza sytuację, gdy nadwaga lub otyłość mogą zmniejszyć ryzyko śmierci pacjenta, kiedy zapadnie on na konkretne jednostki chorobowe. Mechanizm tego zjawiska nie jest do końca poznany, prawdopodobnie jednak największą rolę odgrywają większa beztłuszczowa masa ciała i brak wyniszczenia.

Paradoks u zwierząt

Opublikowano niewiele wyników badań poświęconych paradoksowi otyłości w medycynie weterynaryjnej. W niedawno przeprowadzonym badaniu stwierdzono jednak, że koty, których masa ciała w momencie rozpoznania u nich przewlekłej niewydolności nerek była niższa niż 4,2 kg, miały znacząco krótszy czas przeżycia w porównaniu z kotami o masie ciała wynoszącej 4,2 kg lub więcej.¹ W innych badaniach psy z przewlekłą niewydolnością nerek i niedowagą (ocena kondycji ciała 1-3/9) miały istotnie krótszy czas przeżycia w porównaniu ze zwierzętami o średniej kondycji (ocena 4-6/9) i mającymi nadwagę (ocena 7-9/9). Nie zaobserwowano różnic między grupą o średniej masie ciała i grupą otyłą.² Otyłość jest jednak czynnikiem ryzyka rozwinięcia się i postępowania przewlekłej niewydolności nerek u ludzi.³